ข้อความต้นฉบับในหน้า
ไวยากรณ์และสัมพันธฺ ๑๒๗
๑) ตาอ์ สุตู ธมุมเทลนี สุขี ๆ
๒) สุตู อิ สุนหฺสุขมึ ติลุกฺขํ เขป๚ อาทิชมฺปูริโยสนกลุยานฺธมึ เทเสสึ ๆ
๓) อิกานาเก คีตสุตู สุขี ๆ
ก็ถูกต้องใช้ได้เหมือนกัน แต่หย่อนอรรถรส เพราะทั้งสามประโยคนี้กลับเป็นการยก หรือเน้นตัวก็ตาไปเสีย
ขอให้ดูปรโยคต่อไปนี้เพิ่มเติม เพื่อความเข้าใจดีขึ้น
: เอกมูเม สุข ๆ
: เตน วุตฺฑํ
: อมฑตา มา ญา วิญูสุสุ ลํ นิตติ ๆ (๙/๑๗๑)
: อณ ที ทวิหติ สุโข น สฺโย น สํโยติ ๆ (๒/๓๐)
อันอิน ยังมีปรโยคที่เน้นสิ่งที่ถูกทำเหมือนกัน เนือความก็เป็นรูปมัวจากอยู่ แตกกลับแตงเป็นปรโยคกตัธตวาไป ได้แก่ ประโยคที่เราเรียกว่า “กัต. นอก กม. ใบ” นันเอง ที่เป็นดังนี้เพราะต้องการเน้นอีกต่อว่า สิ่งที่เกิดขึ้นหรือสิ่งที่ถูกทำขั้นยังไม่ได้สุขหายไป ยังคงอยู่ เช่น
: ราชา นคร reveri มานิโต โหติ ๆ
: อิม สิกาขปํ ภควตา ภิกขุฯ ปญฺญุตโต โหติ
ติ. ภาวจาก (สัพท์กล่าวความมีความเป็น)
ใช้ในกรณีที่ข้อความนั้นได้เน้นผู้ทำ มีเน้นสิ่งที่ถูกทำ แต่เน้นกิริยาอาการของผู้ทำ (อนุกิจตกตตา) ว่าเป็นอะไร มีอย่างไร