หลักการใช้ลิงค์ในวิชาแปลไทยเป็นครู : หน้า 111/374

แนวกรณีและสัณฐาน ๙๔ เรื่องลิงค์ เรื่องลิงค์นี้ทำความยุ่งยากให้แก่นักศึกษาวิชาแปลไทยเป็นครูไม่น้อย ด้วยบางครั้งแม้คำที่ได้แล้ว แต่ไม่อาจตัดสินใจได้ว่า เป็นลิงค์อะไร ฉะนั้นจึงจำเป็นอยู่เองที่ต้องใช้ความสังเกตให้มาก โดยสังเกตจากบทที่เป็นบริวารของศัพท์นั้น เช่น บทวีสสนะ และอุปัษิสส เป็นต้น ซึ่งก็พอให้ทราบได้ ถ้าลิงค์ผิดหรือใช้งค์ผิด แล้วก็อาจทำให้บรรทัดเสะและบทอุปัษิสสผิดไปด้วย เช่น : เทวดาเหล่านี้อยู่ในสวนนันทวันนั้นอยู่ ได้พ พระเณรแล้ว · ๒๗ เทวา ตสมั นนทวะน วิจรรฎา เถร อปลสิสส ฯ · แก้วมณีที่วางอยู่บนเตียงนั้น กลิ้งตกลงบนพื้นแล้ว · ตสมั มโมจ จิรีติ มณี ปรีดิตตวา ตล ปติ ฯ จึงจะเห็นได้ว่า ตัวอย่างนี้ใช่ว่าสะนะ และอุปัษิสสยผิด ประโยคแรกอาจเข้าใจว่า เทวดา เป็น บุญ จึงใช่วะเป็น ๒๗ และใช้กิริยาเป็น วิจรรฎา ประโยคหลังอาจเข้าใจว่า มณี เป็น นปุ จึงใช้วิลาสนะเป็น จิรีติ ที่ถูก เทวดา เป็น อิด. มณี เป็น บุญ อ่านง บางครั้งจำลิงค์ได้ไม่น่า แต่มอประกอบอุปัษิสสรยา คือ อนุต ปัจจัยผิด โดยเฉพาะในรูป อิด. ไม่ได้ลง อี ตามหลักไวยากรณ์ เช่น ๑) : พระเณรเห็นหญิงนั่นง่วนทำงานของตนอยู่ จึงไม่เข้าไป