คู่มือวิชาแปลไทยเป็นนคร ป.ศ.๔-๙ : หน้า 200/374

คู่มือวิชาแปลไทยเป็นนคร ป.ศ.๔-๙ ความไทย : ไม่อะไรหรอครับ เป็น : น กัญจิ ญาณ ต ไม่ใช่ น ก็ ญาณต ความไทย : ในสามอย่างนั้น ที่ชื่อว่าบินิมิต ได้แก่ การที่เมื่อ ภิญญุ ทำกิจมีปรับพื้นที่เพื่อสร้างเสนาะอยู่ เมื่อ พวกคฤหัสถะว่า ท่านทำอะไร ครับ ใครใช้ ให้ท่านทำ ให้คำตอบว่า ไม่มีใครให้อาดามทำ เป็น : ตกตุ นิยมิติ นาม เสนาสนตุ ภูมิบริบูรณ์มาที กรุงเทพ ก็ อนุต กโรติ โก การเปติติ คิหิ วุฒา น โกลิเด ปฏิวัต (วิสุทธิ ๑/๕๐) ไม่ใช่ : บพฺ น โกลิ เด ปฏิวัต (๒) ในประโยคบอกเล่าธรรมดาที่มีเนื้อความปฏิเสธ และไม่ต้อง การคำตอบ มีจำนวนไทยว่า “จะมีอะไร... จะมีประโยชน์อะไร... จะ ต้องการอะไร...” แล้วต่อด้วยจำนวนไทยว่า “ด้วย” หรือ “กับ” นิยมใช้ ก็ศัพท์ว่างได้ในประโยค ต่อด้วยนิดา (ถ้ามี) ต่อด้วยนาม เจ้าของซึ่งต้องเป็นสุดติฎิกิริยติ ก็ แล้วจึงตามด้วยบทที่ถูกฎิฏิเสธ ซึ่ง ประกอบเป็นติยาวิตติดิตเสมอ เช่น ความไทย : เราจะมีประโยชน์อะไร ด้วยการเป็นอยู่ (เราจะอยู่ไปทำไม) เป็น : กิ เม ชีวีตน (๖/๒๔) ความไทย : สำหรับบุคคลผู้นิพนธ์ถามเช่นนั้น จะมี ประโยชน์อะไรด้วยซึา จะมีประโยชน์อะไรด้วย หนังเสือเหลืองอันมีเล็บ