หลักการแต่งไทยตามพระพุทธวจน : หน้า 333/374

หลักการแต่งไทยเป็นมหร ป.๕ ๓๗๗ มคฺ : ภควค เค หิ อนุโมทนาถนา พุทธเถร อนุญาตา โหติ ฯ ดูฑูปเหตุ ภควตา อนุชานามิ ทิกฺขเว ภควตคี อนโมทิตนฺติ ฯ ๒. ในกรณีที่ส่วนไทยอ้างว่าพระพุทธเจ้าตรัสไว้ขอ งน้อยอย่าง นึง นักศึกษาพิจารณาเนื้อความเสียก่อนว่าเป็นพระพุทธวจนจริงหรือไม่ หรือเป็นแต่อ้างสิทธิเท่านั้น ส่วนเนื้อความเป็นการอธิบายขยายความ ของผู้แต่งหนังสือนเอง หาใช้พระพุทธวจนแท้ๆ อย่างนี้นิยมแต่ง เป็นประโยคที่ไม่มี “อิติ” แต่แต่งเป็นประโยคบอกเล่าธรรมดา คือเป็น ส่วนเนื้อความขยายความตามปกติ ผู้แต่งย่อมทราบได้องว่าเนื้อ ความตอนนี้ใช้พระพุทธวจน แต่เป็นส่วนของผู้แต่ง เช่น ไทย : ฉะนั้น สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าประทานพระบรมพุทธโว วาท โดยยืนให้ราษฎรเข้าใจใส่ป้องกันรักษาท่านบำรุง เกาะ คือ ถิ่นฐานที่พำนักของตน อย่าปล่อยให้ลุ่มน้ำคือ อันตรายท่วมทันได้เช่นนั้น ด้วยองค์สมบัติ ๔ ประการ คือ ด้วยความมั่นใจใจใส ๑ ด้วยความไม่ประมาท เล่นเถอะ ๑ ด้วยความระวัง ๑ ด้วยความปราบปราม ๑ มคฺ : เตนว า ควา โลกนา โยกา ปริสุเยสงฺขาโต โอ โส นาติภิกฺขิต, ตถว อตฺตโน อตฺตโน นิวาสตุคามาทิ- สงฺขาตสุ ทีปสุ อภิพานดตุย จว อภิวามนตนตาย อุปามาเสน ฯเปฯ อิเมธ ฯ จตุธิ ธมเมฺ ทุพุริตสยะ โอวาทานุสาสน์ อทิส ฯ