หลักการแปลไทยเป็นมคร ๗ : หน้า 23/374

หลักการแปลไทยเป็นมคร ๗ บทที่ ๑ ประโยคและส่วนของประโยค “ประโยค” หมายถึง คำพูดที่ได้ความบริบูรณ์ตามหนึ่งๆ สามารถทำให้ผู้อ่านฟังเข้าใจเนื้อความได้ชัดเจนตามต้องการ เช่น คำพูดในภาษาไทยว่า “ฉันไปเดินเล่น” หรือ “เขามาเมื่อเช้า” เป็นต้น จะเห็นได้ว่านื้อความของประโยคคำพูดนั้นๆ มีความบริบูรณ์ชัดเจนในตัว เข้าใจได้ทันทีในภาษาบาลีก็มีลักษณะเดียวกันนี้ ข้อความต่างๆ จะหมายรู้ได้ ก็ต่อเมื่อผู้อพูดหรือผู้เขียนพูดหรือเขียนจบประโยคแล้ว ประโยคในภาษาบาลีก็ได้แก้ข้อความที่รู้กว่าว่า “วาก” นั้นเอง แต่ละวากนั้นก็เป็นประโยคหนึ่ง เพราะฉะนั้นเราอาจแบ่งประโยคภาษาบาลีตามลักษณะไวยากรณ์ได้เป็น ๖ ชนิด คือ ๑. ประโยคลิงค์ตะ เช่น ธัมมะ ปสโล ฯลฯ สกุนฺ สุมโห ฯ ๒. ประโยคัตจาก เช่น โส ตสสา คุปฺปาริหาริ อทาสิ ฯ