การใช้ไวยากรณ์และวิจิตติในภาษาไทย : หน้า 123/374

ไวยากรณ์และสัมพันธ์ 107 (2) ถ้าเป็นความยอมตาม ความกำหนด หรือความรักพิง ซึ่งแปลว่า "ควรริ้ง" ให้ใช้สัตว์มีวิจิต เช่น : บุญญเจน บุริโล กีรา ๆ : ยนุนนำำ ปพพเชย่ ๆ (3) อ า ะ คาม กับ อิ อา คาม ลงในหมวดวิจิตติไหนบ้าง ต้องจำให้ได้ อย่างประกอบผิดหมวดกัน (4) วิจิตติที่เปลี่ยนแปลงรูปไปต่างๆ หรือที่มีกฎเกณฑ์แบบต่างๆ ต้องกำหนดให้ดี เช่น : อนุติ ที่แปลเป็น ร ะ มีใช้น้อย เช่น วจจร นายร : อู่ ที่แปลเป็น อิสู นิยมใช้รูป อิสู มากกว่า อู่ เช่น กรีส อาโรจสฺ อเหสุ ขาทิสฺ วสุต จินตสุ ปติฎฐิสฺ เป็นตัน : เอยย นิยมใช้รูปเต็มมากกว่า谦ล ยุย เช่นใช้ คฉเฉยย มากกว่า คฉล : อา กาลาติบตติ นิยมรสจะเป็น อ แล้วลง อิ อาคม เช่น อริวิสส อสกิสิส อริสสล : อิ อัชฌัตติ นิยมรสจะเป็น อิ แล้วลง ส อาคม เช่น อากิส อาคมิ : หิ ปัญจะมี ลงทั้งบ้างก็ได้ และนิยมทั้งสองอย่าง เช่น โกริห คฉจู อาคูฉา : หิ มิม วิจิตติ ลงแล้วต้องมีประณีต เป็น อ เช่น คูฉาจิ คฉวม คฉาม