คู่มือวิชาแปลไทยเป็นครู ป.ร.๔-๙ : หน้า 136/374

๘๐ คู่มือวิชาแปลไทยเป็นครู ป.ร.๔-๙ : ภูนต อหิ ปุฑพเพ สามเณรโร, อินทานิน ปนภูมิ คิธี ชาโต, ปุพพชฌโตปาจา ห สทธาย ปุพพชิโต, มคุปลิษณฬถวยน ปุพพิโต ฯเปฯ (๑/๑๕) (ชาโต แสดงว่า การเป็นคุสสสนั่น เกิดแล้ว เป็นแล้ว อมุทิ แสดงว่าการกลับเป็นคุสสยังดำรงอยู่ แต่ ปุพพิโต ท่านไม่ใส่อมิ เข้ามากับ เพราะฉะนั้น ผู้พูดมิใช่นักบวชแล้ว การบวชเป็นอดีตไปแล้ว ไม่ได้งอยในขณะนั้น ท่านจึงไม่ใส่ เป็นว่า ปุพพิโตนิมิ ถ้าแต่งหรือแปล เป็น ปุพพิโโตมิ ก็จะแย่นเป็นว่าบวชแล้ว และยังเป็นนักบวชอยู่ ซึ่งอ่อนผิดความจริง ดังนั้น ทั้งแต่งและแปลจึงไม่ต้องใส่อมิ เข้ามาคู่อีกในประโยคนี้) พิสูจน์ประโยคต่อไปนี้เทียบเคียง : กุโต อาคโตสิ ฯ (๑/๑๕) : ตสมี ขณะ มุจจุญฺฤ อนโตคหกมิโปษ นิ โน โถติ ฯ (๑/๒๕) (๕) ๗ ปัจจัย มาคู่กับกิริยายอขยายตหมวดสัตตมีวิริตติ (๗ + สัตตมี) ใช้กับเนื้อความที่พูด หรือผู้เขียนไม่แน่ใจว่าเรื่องนั้นเกิดขึ้นมีอย่างนั้นจริงหรือไม่ เป็นเพียงคาดคะเนเอาเท่านั้น ซึ่งการคาดคะเน นั้นอาจไม่เกิดขึ้นอย่างนั้นก็ได้ ลักษณะภาษามครเช่นนี้ ตรงกับภาษาไทยว่า “คงจะ, น่าจะ” นั่นเอง เช่น : ต ฯมฺุญฺฏน กตฺ ภวนุฯ ฯ