คู่มือการแปลไทยเป็นนคร ป.ธ.๙ : หน้า 120/374

คู่มืออาชาแปลไทยเป็นนคร ป.ธ.๙ จะแต่งลอยๆแบบไม่มีหลักไม่ได้ เมื่อแต่งเป็นนครแล้วต้องลองแปลดูว่า พอจะเข้าใจได้ไหม กริยาเป็นธาตุเรียกธรรมาหรือไม่ เป็นต้น เช่น จำนวนว่า : เขาทำงาน = โส กมมุนตสุ โภติ ฯ (ผิด) = โส กมมุนต ฐ โภติ ฯ (ถูก) จำนวนว่า : เขากินข้าว = โส ภาตตุสุ ภูษิต ฯ (ผิด) = โส ภาตตุ ภูษิต ฯ (ถูก) จำนวนว่า : สามให้เครื่องปรัชญา = สามิโก อาราณฺ ภริยํ เทติ ฯ (ผิด) = สามิโก อาราณ ฯ ภริยํ เทติ ฯ (ถูก) จำนวนว่า : สามเสนงืนเตียงอยู่ = สามเณโร มณฺ จํา นิสิต ฯ (ผิด) = สามเณโร มณฺเจ นิสิทฺ ต ฯ (ถูก) (๒) ในสำนวนไทย แม้ว่าจะแปลสำนวนผิดวิภัตติ คือแปลเป็นวิภัตติหนึ่ง แต่เวลาแต่งกลับแต่งเป็นอีกวิภัตติหนึ่ง ซึ่งเรียกว่า “แปลหัก” ก็ต้องครูปรุอบวิภัตติเดิมไว้ตามความนิยมของภาษา เช่น : ภาชนะนี้เต็มด้วยน้ำ = อิทฺ ธาชนะ อุทกสdg ปฤติ ฯ (ถูก) = อิทฺ ธาชนะ อุทกเกน ปฤติ ฯ (ผิด) แม้ในสำนวนไทยซึ่งได้แปลหลัก แต่นิยมใช้กับวิภัตติใด ๆ ก็ให้