กฎเกณฑ์การเรียงประโยคในประทักษ์บาลี : หน้า 37/374

บทที่ ๒ กฎเกณฑ์การเรียงประโยค ในบทก่อนได้กล่าวไว้ว่า การวางโครงสร้างประโยคบาลี ต้อง เรียงศัพท์ให้ถูกหน้าที่ โดยให้บทขยายอยู่ข้างหน้าบทที่ถูกขยาย นี้เป็น กฎตายตัว แต่บทนี้จักกล่าวถึงรายละเอียดแห่งกฎเกณฑ์การเรียงประโยค โดยจะชี้แจงว่าควรจะวางศัพท์ต่างๆ ไว้ตรงไหนของประโยค และมี ข้อยกเว้นอย่างไร เป็นต้น การวางศัพท์ในประโยคบาลีนั้นเป็นเรื่องสำคัญมาก ถ้าหาก วางผิดที่หรือสับหน้าสับหลังกัน นอกจากจะผิดความนิยมแห่งภาษา แล้วยังอาจทําให้ผิดความมุ่งหมาย หรือเกิดความคลุมเครือได้ ยกตัวอย่างเช่น ความไทยว่า “ภิกษุให้จีวรแก่สามเณร” กลับเป็นมคธว่า “ภิกขุ สามเณรสุส จีวร์ เทติ เรียงอย่างนี้มองดูเผินๆ ก็ไม่น่าจะผิดตรงไหน แต่ถ้าเอากฎ เกณฑ์เข้าจับแล้ว จะเห็นได้ว่าประโยคบาลีที่แต่งไว้นั้นคลุมเครือ คือ