การใช้ศัพท์และความหมายในพระไตรปิฎก : หน้า 209/374

: ศัพท์และความหมาย ๑๙๓ ตาม ปวิสิตวา นิสินเน, อปโรป นารโท นาม ตาปโส หิมวนฺตโต อาคนฺตฺวา ฯเปฯ (๑/๓๗) สา ปน เถเรน “กเถหิเยวาติ” วุจจมานา อาทิ ฯเปฯ เถโร อญฺญานิปิ วิมานทวารานิ คนตวา อาคตาคตา อปราบ เทวธีตโร ปุจฉฯ (๖/๑๗๕) ใน ๒ ประโยคนี้ อปร ศัพท์ ใช้เป็นวิเสสนะของดาบสและเทพ ธิดา อื่นซึ่งก็เป็นดาบส และเป็นเทพธิดาเหมือนกับศัพท์ที่กล่าวมาแล้ว ข้างต้น การใช้ อญฺญตร ศัพท์ ที่แปลว่า “คนหนึ่ง สิ่งหนึ่ง” ใช้ในกรณีที่กำหนดบุคคล สัตว์ สิ่งของ ที่ไม่แน่นอนแจ่มชัดลงไปว่า เป็นบุคคล สัตว์สิ่งของไหนกัน แน่ เพียงแต่ให้รู้ว่าเป็นคนหนึ่ง ตัวหนึ่ง หรือสิ่งหนึ่งเท่านั้น เช่น ตัวอย่างว่า : : อัปปมาทรโต ภิกขูติ อิม ธมฺมเทสน์ สตฺถา เชาวเน วิหรตฺโต อญฺญตร์ ภิกขุ อารพา กเถ ฯ (๒/๑๑๑) (แสดงว่าในที่นี้ทรงปรารภภิกษุรูปหนึ่ง ซึ่งไม่แน่ชัดลง ไปว่ารูปไหน มีชื่อว่าอย่างไร เป็นต้น) โย ทณฺเฑน อท เทสุ อปปทุฏเจส ทุสสติ ทสนุนมญญตร์ ฐาน ขิปปเมว นิคจฺฉติ ฯ (๒/๑๙) (แสดงว่าในที่นี้บุคคลนั้นย่อมประสบฐานะอย่างหนึ่งใน 90 อย่างแน่ แต่ไม่แน่นอนชัดเจนลงไปว่าเป็นอย่างไหน)