คู่มือการแปลไทยเป็นมคธ : หน้า 240/374

๒๒๔ คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ ป.ธ.๔-๙ การรับบริขาร ของพระเถระเหล่านั้น อันเธอถามด้วยความ เอื้อเฟื้อหรือ ควรแต่งเป็นรูปกับม.ว่า : เตส์ ปริกขารคุคหณ์ เต อาปุจฉิต ฯ (ตามสำนวนไทย) ไม่ควรแต่งเป็นรูปกัตตุ : ก ตว์ เตสํ ปริกขารคคหณ์ อาปุจฉ ๆ แต่ทั้งนี้มิใช่หมายความว่าแต่งไปแล้วเป็นผิด หาเป็นเช่นนั้นไม่ แต่ว่าท่านไม่นิยมทําเท่านั้น ส่วนในวิชาแต่งไทยเป็นมคธ สําหรับชั้น ป.ธ ๙ ย่อมทำได้โดยอิสระ ไม่บังคับ ทั้งนี้เพื่อความเจริญทางภาษา ของผู้ศึกษานั่นเอง ในการแปลงประโยคเหตุกัตตุวาจก เป็นเหตุกัมมวาจกก็ดี แปลง ประโยคเหตุกัมมวาจก เป็นเหตุกัตตุวาจกก็ดี จึงเทียบเคียงตามที่กล่าว มานี้ ข้อสำคัญ เมื่อแปลงแล้วต้องให้ได้รูปประโยคเป็นวาจกนั้นๆ ทั้งชุด มิใช่เป็นบ้างไม่เป็นบ้าง ลักลั่นกันไป ทั้งนี้ให้ยึดรูปแบบวาจก ตามที่ปรากฏในหลักเป็นแบบตายตัว คือ เหตุกัตตุ : สามิโก สูท โอทนํ ปาเจติ ฯ เหตุกัมม. : สามเกน สูเทน ( สูท) โอทโน ปาจาปิยเตฯ พึงสังเกตดูว่า ในประโยควาจกเดิมนั้น ศัพท์ต่างๆ ประกอบ ด้วย วิภัตติ ปัจจัยอะไร ทำหน้าที่อะไรในประโยค เมื่อแปลงมาเป็นอีก วาจกหนึ่งแล้ว ศัพท์นั้นๆ จะต้องประกอบด้วยวิภัตติ ปัจจัยอะไร และทำหน้าที่อะไร