คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ ป.ธ.๔-๙ : หน้า 118/374

๑๐๒ คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ ป.ธ.๔-๙ ผิดวจนะบ้าง ตัวอย่างเช่น : เอเต เอกสฺส พุทฺธสฺส สนฺติเก อรหัตต์ ปตฺเถนตา พหุ ปุญญกมมานิ กัตวา อปรภาเค อนุปปนเน พุทเธ สหายโก หุตวา วคคพนเธน ปุญญานิ กโรนโต อนาถสรีรานิ ปฏิชาคนฺโต วิจริ ฯ (๔) การใช้วจนะเป็นการแสดงถึงความเคารพ คือใช้เป็น พหุ สำหรับคนๆ เดียว ต้องใช้ให้ตลอดเรื่อง ไม่ใช่ใช้บ้างไม่ใช้บ้าง ลักลั่น กัน เช่น : โส ฯ เปฯ จินฺเตตวา “เตนหิ ภนฺเต คจฺฉถาติ เถร วิสสชฺเชตวา ฯเปฯ สยนฏฐาน อทิสวา “ภนฺเต นิสินฺเนน ตยา อาสิตต์ นิปนเนนาติ ฯ เถโร ตุณที่ อโหสิฯ มา ภนฺเต เอวมกตฺถ ฯเปฯ (๑/๙) (๕) ศัพท์สมาสที่มีรูปเป็นเอก, อย่างเดียว ไม่มีที่ใช้เป็น พหุ. คือ ธมฺมวินโย, ปุตตทาโร, จุตูปปาโต, ภิกขุสังโฆ, ลาภสกกาโร, นามรูป, กุสลากุศล, สมถวิปสฺสน์, หิโรตตปป์, ขนฺติโสรจจ์ ฯเปฯ ของภาษา ศัพท์เหล่านี้ ต้องกำหนดให้ดีและใช้ให้ถูกต้องตามความนิยม เท่าที่แสดงมานี้ เป็นเพียงส่วนหนึ่งที่พอเห็นได้ชัดเท่านั้น ข้อ ปลีกย่อยและรายละเอียด พร้อมทั้งข้อยกเว้น เช่น วจนวิปลาส เป็นต้น ยังมีอีกมาก ขอให้นักศึกษาพึงใช้ความสังเกตและค้นคว้าด้วยตัวเอง เรื่อยไปเถิด จะเกิดความรู้และความเข้าใจยิ่งๆ ขึ้นไปตามลำดับ