การเรียงประโยคอธิบายความในภาษาไทย : หน้า 269/374

การเรียงประโยคอธิบายความ ๒๕๓ ตัวอย่างอื่นๆ อีก เช่น : ปรสุส มมุมจเฉทกกายวจีปโยคสมุฏฐาปิกา เอกนฺตผรุสเจตนา ผรุสวาจา ฯ (วิสุทธิ์ ๑/๒๑๗) โดยสรุปแล้ว แบบที่ ๑ ใช้เฉพาะกรณีที่แก้อรรถ ซึ่งชี้แจงเริ่ม ต้นเรื่อง และมีที่ใช้น้อย ที่ใช้มากที่สุด คือ แบบที่ ๒ ซึ่งเป็นแบบอธิบาย ความ หรือไขความทั่วๆ ไป แบบที่จะต้องใส่ นามศัพท์ ตามหลังบทนาม ด้วยเสมอ ส่วนแบบที่ ๓ และแบบที่ ๔ ใช้แทนกันได้ คือ จะมี นามศัพท์ กำกับอยู่ด้วยหรือไม่ก็ได้ ไม่ถือเป็นผิด ขอให้ดูตัวอย่างในประโยคดัง ต่อไปนี้เป็นแบบยืนยัน : ตตฺถ อปริคคหิตธุดงฺคสฺส สงฺฆโต วา คุณโต วา ธมฺม เทสนาทีห์ จสุส คุเณหิ ปสนฺนาน คิดีน สนฺติกา อุปฺปนฺนา ปญฺจยา ปริสุทธุปปาทา นาม ปิณฑบาตจริยาที่หิ ปน อติปริสุทธุปปาทาเยว ๆ ปริคคหิตธุดงฺคสฺส ปิณฑปาต- จริยาที่หิ ฯเปฯ ธุตงฺคนิยมานุโลเมนอุปปันนา ปริสุทธุปปาทา ๆ (วิสุทฺธิ ๑/๕๐) ในกรณีที่แต่งเป็นแบบที่ ๒ ซึ่งต้องวาง นาม ศัพท์ไว้ด้วยนั้น หาก นักศึกษาไม่วางไว้ จะทำให้ประโยคขาดความสละสลวยไป และ จะทำให้เสียความไปก็ได้ เช่น ประโยค ว่า ความไทย : อุปจารพร้อมทั้งสัมภาระ ชื่อว่าปฏิปทาวิสุทธิ อัปปนา ชื่อว่าการพอกพูนอุเบกขา การพิจารณา ชื่อว่าสัมปหังสนา ฯ