การแปลภาษาไทยเป็นมคธ : หน้า 312/374

๒๙๖ คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ ป.ธ.๔-๙ ๑. เมื่อถือว่าเนื้อความภาษาไทยที่ถูกกำหนดแต่งเป็นต้นฉบับ ผู้ แต่งความจากต้นฉบับให้เป็นภาษามคธจะต้องพยายามให้ผู้อ่านภาษามคธ มีความเข้าใจเนื้อเรื่องตรงกันกับผู้ที่อ่านต้นฉบับ หมายความว่าคนที่อ่าน ข้อความจากต้นฉบับ กับคนที่อ่านจากภาษามคธที่แต่งแล้วนั้นมีความ เข้าใจตรงกัน ๒. ผู้แต่งจะต้องจับประเด็นใจความภาษาไทยที่เป็นต้นฉบับให้ ได้ก่อน เพื่อจะได้สื่อหรือถ่ายทอดประเด็นนั้นมาสู่ภาษามคธได้ถูกต้อง ครบถ้วนตามต้นฉบับ ในกรณีนี้ผู้แต่งจะต้องมีความรู้ความชำนาญใน ภาษาไทยได้ดีพอสมควร จึงจะสามารถจับประเด็นได้ดี ๓. ผู้แต่งต้องพยายามรักษาความหมายเดิมของต้นฉบับไว้ให้ มากที่สุด นอกจากนั้นยังต้องพยายามใช้ภาษามคธอย่างเป็นธรรมชาติ และสอดคล้องต้องกันกับความนิยมของภาษามคธอย่างแท้จริง ในกรณี นี้ผู้แต่งจะต้องมีความรู้ความชำนาญในภาษามคธได้ดีพอสมควร เช่น รู้จักใช้คําอย่างเหมาะสมกับเรื่อง มีความละเอียดในการประกอบศัพท์ สร้างประโยค ๔. ในการอ่านเนื้อความภาษาไทย ตามปกติความคิดของผู้อ่าน จะผูกพันและติดอยู่ในกรอบของภาษาไทย แต่ในการอ่านเพื่อนำไปแต่ง เป็นมคธ ผู้อ่านจะต้องทิ้งกรอบของภาษาไทย เช่น โครงสร้างประโยค การเรียงค่า การใช้ค่าให้หมด น่าไปแต่เพียงเนื้อความไปแต่ง โดยไม่ ให้อิทธิพลของภาษาไทยเข้าไปรบกวนความคิดในขณะแต่ง หาไม่แล้ว สำนวนมคธที่แต่ง จะกลายเป็นสำนวน “บาลี-ไทย” คือคำเป็นมคธ แต่สำนวนเป็นแบบไทยไป เช่น สำนวนว่า “พยนฺโฆ โภชน์ ภุญชติ =