สัพพนามและการใช้ภาษา : หน้า 363/374

สัพพนาม : เบ็ดเตล็ด ๓๔๗ อญฺญตร แปลว่า อย่างใดอย่างหนึ่ง คนใดคนหนึ่ง เป็น ๒๕. นิบาต คือ ปี อปิจ เอว อิว ให้เขียนติดกับบทหรือ ศัพท์ที่ตนกำกับเลย เป็น วิสาขาปี คจฉนฺโตปิจ เอวเมว การณมิว เป็นต้น ส่วน ว ที่แปลว่า เที่ยว ให้ห่างนิดหนึ่ง ทั้งนี้เพื่อไม่ให้สับสนกับ อิว เมื่อเข้าสมาส ๒๖. การเขียนพยัญชนะสังโยค ต้องเขียนให้ถูก อย่าให้สังโยค ผิดวรรคอักษรกัน เช่น เขียนว่า อานิสงโส นิสสงสเยน กุลวงโส อุตสาโห ตณฺหิ ตงปน เป็นต้น ๒๗. ศัพท์ อวุตฺตกมฺม (ซึ่ง) ที่เข้ากับศัพท์กิตก์ ประกอบด้วย ณว ๆ ยุ ปัจจัย อย่าลืมต้องแต่งเป็นรูปฉัฏฐีวิภัตติ เช่น สพฺพปาปสฺส อกรณ์ เป็นต้น (เรียกว่า แปลหักฉัฏฐีเป็นกรรม) ๒๔. ศัพท์สมาสนิยมทั้งต้องสังโยค และไม่ต้องสังโยค ศัพท์ ใดนิยมศัพท์ใด ไม่นิยมอย่างไร ต้องกำหนดให้ดี เช่น ปุญญ์ + เขตต์ นิยมสังโยคเป็น ปุญญเขตต์ ไม่ใช้เป็น ปุญญเขตต์ เป็นต้น ๒๙. ศัพท์ที่ประกอบด้วย ๆ ปัจจัย เช่น กาตุ คน ถ้าทำ หน้าที่เป็นประธานในประโยค กำหนดให้เป็น นป.เอก, กิริยาจึงต้อง ประกอบเป็นรูป นป.เอก, ตามด้วย เช่น : อิทานิ มยุห์ คนต์ ยุตต์ ฯ ๓๐. คำว่า “ควร” มาจากศัพท์กิริยา ก็มี มาจากศัพท์นาม ก็ มี มีวิธีที่พอกำหนดได้ดังนี้