คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ : หน้า 58/374

๔๒ คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ ป.ธ.๔-๙ ในประโยค เช่น นิบาตต้นข้อความ และกาลสัตตมี เป็นต้น ซึ่งพอมี หลักสังเกต ดังนี้ เช่น ๑. ถ้าเป็นข้อความสั้นๆ เป็นแบบบอกเล่า นิยมเรียงไว้ต้นประโยค : ภนฺเต อห์ มหลุลูกกาเล ปพฺพชิโต คนถธุร์ ปูเรต น สกขิสสามิ ฯ (๑/๗) ๒. ถ้าเป็นข้อความแสดงความประสงค์ หรือตอบคำถาม หรือ ต้องการเน้นความในประโยคให้ชัด นิยมเรียงไว้สุดประโยค เพื่อไม่ให้ ขวางศัพท์อื่น เช่น : กนิฏฐภาตา เม อตฺถิ ภนฺเต ฯ (๑/๖) : สาธุ ภนฺเต, อปฺปมตตา โหล ฯ (๑/๔) ๓. อาลปนะที่เป็นนิบาต เช่น ภนฺเต อาวุโส อมฺโภ เป็นต้น ถ้า มาคู่กับอาลปนะที่เป็นนาม คืออาลปนะที่แจกมาจากวิภัตติ นิยมเรียง อาลปนะนิบาตไว้หน้าอาลปนะนาม เช่น : วเทหิ ตาว อาวุโส ปาลิต ฯ (๑/๑๐) : โภ โคตม ตุมหาก ทาน อทตวา ปูช์ อกตวา ฯเปฯ : อชฺชตคเคทานาห์ อาวุโส อานนฺท อญฺญเตฺรว ภควตา ฯเปฯ อุโปสถ์ กริสสามิฯ (๑/๑๓๒) (๑/๓๑) การเรียงบทอาลปนะนี้มีข้อสังเกตอยู่อย่างหนึ่ง คือให้สังเกตดู ที่คําแปล ถ้าสํานวนไทยแปลขึ้นต้นก่อน ก็ให้เรียงไว้ต้นประโยค หรือที