คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ ป.ธ.๔-๙ : หน้า 92/374

๗๖ คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ ป.ธ.๔-๙ เป็น ไม่ใช่ : ตสฺส หตุปาทา จ อกขึ้น จ กรุณา จ นาสา จ มุขญจน ยถาภูฐาเน อเหตุ ฯ (๓/๑๒๑) : หตุปาทา จ อกุนิ จ กรุณา จ นาสา จ. ตสฺส มุขญจ น ยถาฏฐาเน อเหตุ ฯ ๔. เมื่อมี จ ศัพท์ควบหลายตัว จ ศัพท์ตัวแรกนิยมสนธิกับ เอว เป็น เจว เหมือน น ศัพท์ เช่น - ฉินนคุคานิ เจว ติณานิ ขาทามิ, โอภคโคภคคุญฺจ เม สาขาองค์ ขาทนฺติ ฯ (๑/๕๓) : ภนฺเต ภควา พุทธสุขุมาโล เจว ขตฺติยสุขุมาโล จฯ (๑/๕๙) ๕. เมื่อ ๑ ศัพท์มีหน้าที่ควบตัวประธานที่เป็นเอกพจน์ตั้งแต่ ๒ ขึ้นไป นิยมประกอบกิริยาเป็นพหูพจน์ เช่น : : โกฏฐาคาริโก จ อายุตฺตโก จ เอกโต หุตวา ติณณ์ ภาติกานํ โกฏฐาคาเรหิ วาเรน วาเรน วฏฏ เหตุวา ทาน เทนฺติ ฯ (๑/๙๓) - คาถาปริโยสาน พราหมโณ จ พราหมณี จ อนาคามิผเล ปติฏฐที่สุ ฯ (๒/๔๑) แต่ถ้าประธานนั้นๆ มีเนื้อความบ่งว่าต่างแยกกันทำ หรือแยก กันเป็น แม้จะใช้กิริยาร่วมกัน ก็ไม่ต้องเปลี่ยนกิริยาเป็นพหูพจน์ คง ให้มีรูปเป็นเอกพจน์ตามเดิม เช่น : วิภายมานาย ปน รตฺติยา วลาหกวิคโม จ