ความสำคัญของไวยากรณ์และความสัมพันธ์ในภาษาไทย : หน้า 149/374

ไวยากรณ์และสัมพันธ์ ๑๓๓ รวมความว่า ปัจจัยในแต่ละวาจกรวมทั้งอาคมที่ลงกับปัจจัย นั้นๆ ต้องจําให้ได้แม่นยำจริงๆ ทั้งต้องประกอบขึ้นเป็นศัพท์ให้ถูกต้อง คล่องแคล่ว ขอให้จำไว้ว่า ใช้ปัจจัยผิดก็ทำให้ผิดวาจก เมื่อวาจกผิด ก็ทำให้ผิดประโยค เรื่องสัมพันธ์ ปรากฏว่าในการเรียงศัพท์เข้าประโยคนั้น นักศึกษาไม่ค่อยคํานึง ถึงหลักสัมพันธ์นัก อาจถือว่าไม่สำคัญอะไร จึงทำให้ทําผิดสัมพันธ์และ เสียคะแนนโดยไม่รู้ตัว และเสียมากเสียด้วย การเก็บคะแนนของสนาม หลวงนั้น ถ้าผิดศัพท์ ท่านเก็บเพียงคะแนนเดียว แต่ถ้าผิดสัมพันธ์ ท่านเก็บถึง ๒ คะแนน เท่ากับผิดศัพท์ถึง ๒ ศัพท์ ซึ่งความจริงไม่น่า จะให้ผิดสัมพันธ์เลย แต่เพราะความไม่คำนึงถึงสัมพันธ์นั่นเอง ผิดอย่างไรถือว่าผิดศัพท์ ผิดอย่างไรถือว่าผิดสัมพันธ์ และ ผิดอย่างไรถือว่าผิดประโยค เขียนหนังสือผิด เช่น ตว์ เขียนเป็น ตว์ คนตวา เขียนเป็น คนตวา หรือ คนว่า เป็นต้นก็ดี ใช้ศัพท์ผิดความหมาย เช่น ความ ไทยว่า กินน้ำ แต่งว่า อุทก์ ภุญชิตวา, เตียงอยู่ในห้อง แต่งว่า มญฺโจ คพเภ วสติ ก็ดี ใช้วจนะผิดก็ดี ใช้ลิงค์ผิดก็ดี อย่างนี้เรียกว่า ผิดศัพท์ ใช้วิภัตติผิดหมวดกัน เช่น ความไทยว่า นกอยู่บนต้นไม้ แต่ง ว่า สกุโณ รุกฺขสฺส โหติ ฯ ฉันจะไปวัด แต่งว่า อห์ วิหาเร คริสสามิ เป็นต้นก็ดี