คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ ป.ธ.๔-๙ : หน้า 90/374

๗ ๔ คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ ป.ธ.๔-๙ ๒. เมื่อควบบทที่เป็นประธานเอกพจน์หลายบทในประโยค ซึ่ง มีกิริยาคุมพากย์ กิริยาระหว่าง และวิกติกัตตาร่วมกัน มีอำนาจให้ กิริยาเหล่านั้นและวิกติกัตตานั้น เป็นพหูพจน์ได้ เช่น : เถโร จ อุปาสโก จ อาคตา โหนฺติ ฯ : ตทาปิ เสฏฺฐี จ.ภริยา จ ธิตา จ. ตถา ปลายิตฺวา ฯเปฯ ปตฺเถนตา โกสมุนี ปฏิบัชชีส ฯ (๒/๒๗) แต่ในกรณีอย่างนี้ ถ้าใช้กิริยากิตก์เป็นกิริยาคุมพากย์ นิยม คงรูปกิริยานั้นเป็นเอกพจน์ไว้และให้มีลิงค์อนุวัตรตามบทประธานที่อยู่ ใกล้ชิดกิริยาที่สุด เช่น : มยาปิสฺส อชฺช ปาโต ว ทนฺตกฏฐญจ สุโขทกญฺจ ทินฺนํ ฯ : ยตฺถ ชรา จ มจฺจ จ มาโน มกฺโข จ โอหิโต ฯ (๕/๑๐๖) ๓. เมื่อควบบทที่มีบทขยายหลายๆ ศัพท์ก็ดี ควบพากย์ก็ดี มี วิธีเรียงได้หลายแบบ ดังนี้ ๓.๑ เรียงไว้เป็นที่ ๒ ของทุกตอนไป เช่น : โส, ปกติยา จ คนฺตกาโม, ตญฺจ โสตุกาโม, อโหสิ ฯ : โส, เคเห จ สพฺพกมมานิ กโรติ อตฺตโน 9 มาตร ปฏิชคคติ ๆ ๓.๒ เรียงไว้เป็นที่ ๒ เฉพาะในตอนสุดท้าย เช่น : โส, ปกติยา คนฺตกาโม ตญฺจ ธมฺม โสตุกาโม, อโหสิ ฯ : โส, เคเห สพฺพกมมานิ กโรติ อตฺตโน ๑ มาตร ปฏิชคฺคติ ฯ