คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ ป.ธ.๔-๙ : หน้า 116/374

๑OO คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ ป.ธ.๔-๙ หรือ : อนาถปิณฑิกเสฏฐีปิ ฯเปฯ “ทหรสามเณรา มยุห์ หตุถ โอโลเกสสนตีติ ฯเปฯ คำที่ใช้ตัวเน้นใน ๒ ประโยคนี้ ผิดวจนะทั้งคู่ ประโยคแรก หตุถ์ จะเป็น เอก. ไม่ได้ เพราะผิดความจริงและ ค้านกับศัพท์ว่า โน ซึ่งเป็น พหุ คือ คนหลายคน (โน) จะมีมือเพียงมือ เดียว (หตุถ์) ไม่ได้ ประโยคที่ ๒ ผิด เพราะผิดความนิยม คือ ในเลขนอก ประธาน คิดกันหลายคน เป็น พหุ. แต่ในเลขในเป็นเอก. (มยุห์) ซึ่งแสดงว่าคิด คนเดียว และ หตุ ก็ผิดความจริงอีก ในแง่ที่ว่าพระหนุ่มเณรน้อย ตั้งหลายรูป จะมองดูคนตั้งหลายคนเห็นเพียงมือข้างเดียวไม่ได้ ในประโยคอื่นพึงเทียบเคียงประโยคข้างต้น เช่น : บัดนี้ แม้มือของเราก็กระดิกกระเดี้ยไม่ได้ : อิทานิ เม หตฺโถปิ อวิเธโย ฯ (ผิด) ๆ : พวกมนุษย์เห็นเหล่าภิกษุผู้สมบูรณ์ด้วยวัตร มีจิตเลื่อม ใส จึงปูลาดอาสนะแล้วนิมนต์ให้นั่ง - มนุสสา วตฺตสมปนโน ภิกขู ทิสวา ปสนฺนจิตตา อาสน์ ปญฺญาเปตวา นิสีทาเปส์ ฯ (ผิด) การใช้วจนะจึงพอสรุปได้ดังนี้ (๑) ศัพท์ที่นิยมใช้เป็น เอก. อย่างเดียว ก็ต้องใช้ในรูป เอก. เท่านั้น ห้ามใช้ในรูป พหุ. เพราะผิดความนิยม คือ ศัพท์นามที่นับจำนวนไม่ได้