ศัพท์และกริยาในภาษาไทย : หน้า 361/374

เบ็ดเตล็ด ๓๔๕ เตส์... ๑๖. ศัพท์สัพพนาม หรือศัพท์อื่นที่ขึ้นต้นด้วยสระ คือ มีอักษร “อ” อยู่ต้นศัพท์ ไม่นิยมวางไว้เฉยๆ นิยมเรียงสนธิเข้ากับศัพท์ข้าง หน้าตน โดยเฉพาะถ้าอยู่ต้นประโยค ทำให้ดูสละสลวย ให้จำไว้เป็น แบบว่า : อถสฺส : อิโต จิโต จ : วุตฺตญฺเหต์ : อิม คาถมาห : ตมฺปเนต์ : เอวเมว : อิจฺเจต์ : อถขวสฺส : อถาปร : เอตทโหสิ : อเถโก ฯเปฯ ๑๗. ในประโยคภาววาจก กิริยาจะต้องเป็นกิริยาอกัมมธาตุเท่านั้น ๑๔. ศัพท์ว่า ภนฺเต ใช้กับพระ หรือนักบวชเท่านั้น ใช้กับคฤหัสถ์ ไม่ได้ศัพท์ว่า โภ โภนโต ภทเท ใช้ร้องเรียกคฤหัสถ์เท่านั้น ไม่ ใช้กับนักบวช ๑๙. ศัพท์อาลปนะ ใช้เฉพาะในประโยคคำพูด (เลขใน) เท่านั้น ไม่มีใช้ในเลขนอก ๒๐. ศัพท์ว่า “อาห” มีเฉพาะในเลขนอกเท่านั้น ไม่ใช้ในเลขใน เช่น : : เขากราบทูลว่า พระเถระพูดอย่างนี้พระเจ้าข้า โส อาโรเจล “เถโร เอวมาห ภนฺเตติ ฯ อย่างนี้ไม่ได้