คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ ป.ธ.๔-๙ : หน้า 200/374

๑๔๘๔ คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ ป.ธ.๔-๙ ความไทย : ไม่มีอะไรหรอกครับ เป็น : น กิญจิ ภนฺเต ไม่ใช่ น ก็ ภนฺเต ความไทย เป็น : ในสามอย่างนั้น ที่ชื่อว่านิมิต ได้แก่ การที่เมื่อ ภิกษุ ทำกิจมีปรับพื้นที่เพื่อสร้างเสนาสนะอยู่ เมื่อ พวกคฤหัสถ์ถามว่า ท่านทำอะไร ขอรับ ใครใช้ ให้ท่านทำ ให้คำตอบว่า ไม่มีใครให้อาตมาทำ : ตตฺถ นิมิตต์ นาม เสนาสนตฺถิ ภูมิปริกมมาที่นิ กโรนฺตสฺส ที ภนฺเต กโรติ โก การาเปตีติ คดีห์ วุฒิเต น โกจิติ ปฏิวจน์ (วิสุทธิ์ ๑/๕๐) ไม่ใช่ ฯเปฯ น โกติ ปฏิวจน์ (5) ในประโยคบอกเล่าธรรมดาที่มีเนื้อความปฏิเสธ และไม่ต้อง การคำตอบ มีสำนวนไทยว่า “จะมีอะไร.... จะมีประโยชน์อะไร... จะ ต้องการอะไร...” แล้วต่อด้วยสำนวนไทยว่า “ด้วย” หรือ “กับ นิยมใช้ ที่ ศัพท์วางไว้ต้นประโยค ต่อด้วยนิบาต (ถ้ามี) ต่อด้วยนาม เจ้าของซึ่งต้องเป็นจตุตถีวิภัตติ แล้วจึงตามด้วยบทที่ถูกปฏิเสธ ซึ่ง ประกอบเป็นตติยาวิภัตติเสมอ เช่น ความไทย : เราจะมีประโยชน์อะไร ด้วยการเป็นอยู่ (เราจะอยู่ไปทำไม) เป็น : ก็ เม ชีวิเตน (๖/๑๒๔) ความไทย : สําหรับบุคคลผู้มีปัญญาทรามเช่นท่าน จะมี ประโยชน์อะไรด้วยชฎา จะมีประโยชน์อะไรด้วย หนังเสือเหลืองอันมีเล็บ