ข้อความต้นฉบับในหน้า
๑๔๘ คู่มือวิชาแปลไทยเป็นมคธ ป.ธ.๔-๙
หรือแปลเฉพาะตัวก็ได้ ความนิยมเช่นนี้เป็นความนิยมของภาษา
ที่ต้องการตัดคำที่ซ้ำกันรุงรังออกเสียบ้าง และเพื่อให้ฟังเข้าใจได้รวดเร็ว
เช่น
- เมื่อไปในเวลาก่อนภัต ให้คนถือของที่ควรเคี้ยวเป็นต้น
ไป เมื่อไปเวลาหลังภัตให้คนถือเภสัช ๕ และ ปานะ ๘
ไป ๆ (สำนวนสนามหลวง ป.๔/๒๕๒๑)
: ปูเรตต์ คจฉนฺตา ขาทนียาที่นิ คาหาเปตวา คจฺฉนฺติ
ปัจฉาภัตต์ ปญฺจ เภสัชชานิ อฏฐ จ ปานาน ฯ (๑/๔)
ถ้าแต่งตามความไทยว่า
: ปุเรตต์ คจฉันตา ขาทนียาทีนิ คาหาเปตวา
คจฺฉนฺติ ฯ ปัจฉาภัตต์ คจฺฉนฺตา ปญฺจ เภสชฺชานิ
อฏฺฐ จ ปานาน คาหาเปตวา คจฉนฺติ ฯ
อย่างนี้ก็ใช้ได้ แต่ดูแล้วรุงรัง เพราะใช้ศัพท์เกินความพอดีไป
: ความพิสดารว่า ณ พระนครสาวัตถี พระภิกษุ ๒ พัน
รูปฉันที่เรือนของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีทุกวัน ของ
มหาอุบาสิกา ชื่อว่าวิสาขาก็เหมือนอย่างนี้ คือว่าพระ
ภิกษุ ๒ พันรูป ฉันที่เรือนทุกวัน ฯ
(สนามหลวง ป.๔/๒๕๒๑)
: สาวตถิย์ หิ เทวสิก อนาถปิณฑิกสฺส เคเห เทว ภิกฺขุ
สหัสสานิ ภุญชนฺติ, ตถา วิสาขาย มหาอุปาสิกาย ๆ
(๑/๑๔๑)
ให้สังเกตดูว่า สนามหลวงแปลตามแบบพยัญชนะ และแปล