วิชาธรรมวรรคภาค ๑ ตอน ๑ : หน้า 9/405

ประโยค - วิชาธรรมวรรคภาค ๑ ตอน ๑ - หน้า 9 ได้) ทุติย (ความเห็น) รู้ (ความพอใจ) มูติ (ความรู้) เปนหย (ความค้นพบ) ธรรมมินิชานบันฑิต (ความทนต่อความเพ่งแห่งธรรม) อันเป็นอนุโลมมิ (คือความแก่ธรรมคือการงานที่ประสงค์จะทำไม่ขัด กัน) รูปเดียวกันนั้น ในกมมายนะ (อายตนะคือการงาน) ทั้งหลาย ที่บุคคลจัดทำด้วยโยคะ (คือปัญญา) ก็ดี ในสิปปายะนะ (อายตนะ คือศิลปะ) ทั้งหลายที่บุคคลจัดทำด้วยโยคะ (คือปัญญา) ก็ดี ในวิชา- ฐานะ (คือวิทยาการสกปะ?) ทั้งหลาย ที่บุคคลจัดทำด้วยโยคะ (คือ ปัญญา) ก็ฉันใด ความรู้นี้เรียกว่า จินตามปัญญา สุดยมปัญญาเป็นไฉน ? บุคคลใดฟังแต่ผู้อื่นแล้วจึงได้สิง่เป็นมัก- กาฎญาณ ฯลฯ อันใด ความรู้นี้เรียกว่า สุตมปัญญา (ภานามยปัญญาเป็นไฉน ?) ความรู้ของผู้นำสัมบัติทุกอย่าง เรียกว่าความปัญญา" ปัญญาเป็น ๑ โดยเป็นจินตามปัญญา สุดยมปัญญา และภาวนา- มยปัญญา ดังกล่าวมานะนี้ ในตํกที่ ๒ ปัญญาเป็น ๑ โดยเป็นปริตตราม्मปัญญา มหิคอ- ดามิปัญญา และอัปปามานรมปัญญา อย่างนี้ ถือ เป็นปัญญาที่ปรากร ธรรมทั้งหลายอันเป็นมาวจรเป็นไป เป็นปริตตรามิณนปัญญา ที่ ปราศจากธรรมทั้งหลายอันเป็นรูปวาวรเป็นไป เป็นปริตตรามิณนปัญญา ที่ ปรารธธรรมทั้งหลายอันเป็นรูปวาวรเป็นไป เป็นมหิกรณ์- ตรามิณนปัญญา ปัญญา ๒ นันเป็นโลภวิปสนาปัญญา ปัญญาที่ปรารถนา พระนิพพานเป็นไป เป็นอัปปามานรมปัญญา อัปปามารมรมม-