วิถีธรรมกรเปล ภาค ๑ ตอนที่ ๑๙๐ : หน้า 191/405

ประโยค - วิถีธรรมกรเปล ภาค ๑ ตอนที่ ๑๙๐ จริงอย่างนั้น ทุกธรรมทั้งหลายมีชาติเป็นต้น ซึ่งเมียนอุป- ทานนี้นั้นแหละ โดยประกาศต่าง ๆ อยู่ ดั่งไฟเมียนเชื้อ ดั่ง เครื่องประทานอา ดั่งแมลงทั้งหลายมีพ่อและแม่เป็นต้นเมียน โค ดั่งคนเกี่ยวข้าวทั้งหลายเป็นนา ดั่งพวกโจรปล้นบ้านเมียน หมู่บ้าน ก็คิดว่าผู้ทานขันธ์ทั้งหลายเอง เหมือนหญิงและไม้เทา เป็นต้นเกิดที่พื้นดิน เหมือนดอกผลและหน่อเกิดที่ดินทั้งหลาย ฉะนั้น องค์ ทุข์ในเบื้องต้นของอุปาทานขันธ์ทั้งหลาย ก็ถือชาติ ทุกใน่ในกลาง คือ วราฯ ทุกในที่สุด คือ มรรคะ ทุกข์คือความ รุ่มร้อน (ใจ) เพราะกระทบมรนั่นทุกข์ (ทุกข์เมื่อใกล้ตัว) เป็น โสกะ ทุกข์คือความคร่ำครวญ เพราะทนบต่อทุกข์นั้นไม่ได้ เป็น ปรีณะ ต่อไปทุกข์คือความเจ็บกาย เพราะประสบณิกยุปภูฏяш กล่าวคือว่ากำไรกินแห่งธูป เป็นทุกขะ ทุกข์คือความเจ็บใจ เพราะ เกิดปฏิยะในทุกข์กายนัน แห่งปุจฉทั้งหลายผู็ถูกความเจ็บกายนี้ เมียนเอา เป็นโทมนัส ทุกข์คือความหมกไหม้ ของบุคคลทั้งหลาย ผู้มีความเศร้าสลดความดำบ่มขึ้นแห่งทุกข์ก็ตามแล้วมีโสกะเป็นต้น ทำให้เกิดขึ้น เป็นอุปายาส ทุกข์คือความไม่สมปรารถนาของบุคคล ทั้งหลาย ผู้ได้รับความคาดหวัง เป็นอิจฉาลาภะ เพราะเหตุนี้นั่น อุปาทานนั้นทั้งหลายนันเอง ซึ่งเมื่อพิจารณาดูโดยประกาศต่าง ๆ ดัง กล่าวมานี้ ย่อมเป็นทุกข์แท้แน่ ·อนุฎฐน เคยแปลกันว่า ทอดถอนใจ แต่ตรงนี้มาให้ถ่านแก้ว อนุตโต- ฒามัน- ไหม้อย่างใน พอได้คืนภายเราว่ามากไหม ความแรงพอสมกับความของ อุปายาส