ความเข้าใจเกี่ยวกับธรรมชาติของรูปและความแก่ : หน้า 37/405

ประโยค - วิทยาธิรรมราคาแปล ภาค ๑ ตอน ๑ หน้า 36 อันเกิดต่อเติมรูปเหล่านี้ขึ้นอีกเรื่อย ๆ อันใด อันนั้นภิรมราบ ถือว่า เรียกว่าสันติ เพราะปรากฏโดยอากาศเนื่องกัน รสตา (ความทรุดโทรม) แห่งรูป มีความแกร่งไปแห่งรูปเป็น ลักษณะ มีอันนำเข้าไป (หาความแตกดับ) เป็นรส มีรสที่เมื่่อ สภาวะ (มีความหยาบแข็งเป็นดิน) ยิ่งได้หมดไป (แต่) ความใหม่ (แห่งรูป) ก็หายไปได้เป็นปัจจุบัน จุดความแก่แห่งข้าวปล่อยกะนั้น มีฐานแต่ก็อยู่เป็นปัจจุบัน ความแก่ (ที่ว่า) นี้ กล่าวหมายเอาปกุจร่า (แก่ปิดผน) เพราะแสดงความวิการในอวะจะมีินเป็นต้น โดยภาวะมีความหักเป็นต้น ส่วนความแก่แห่งรูปธรรมทั้งหลาย จัดเป็นปฏิญาณรณา (แก่ปก ปิด) คำวิกา (มีความหยาบเป็นดิน) นั้น หมื่น่เก็บปฏิฐิชนวันนี้ ไม่ องค์ ความชราซึ่งมีในแผ่นดิน น้ำ ภูเขา และจันทร์ สุริย์ เป็น ต้น อันได้ชื่อว่า อริวิธรา (รซาไม่มีเปลือย) เล่า ความวิการนั้น ก็ไม่มีเหมือนกัน อนิจจตา (ความไม่ยั่งยืน) แห่งรูป มีความแตกทำลายเป็น ลักษณะ มีความทรุดลงไปเป็นรส มีความสิ้นความเสื่อมเป็นปัจจุบัน- ปฏิฐาน มีรัอันแตกทำลายอยู่เป็นปฏิฐาน [โอวาทรูป ๑] กวี่งการาหาร มีอคชเป็นลักษณะ มีอันนำซึ่งรูปเป็นรส มีการค้าปญ (ร่างกาย) ไว้เป็นปัจจุบูล มิวัตถุพึงทำให้เป็นคำ แล้วลื่นกันเป็นปฏิฐาน