วิจารณ์ธรรมเปล่าภาค ๓ ตอนที่ ๑๙๘ : หน้า 199/405

ประโยค - วิจารณ์ธรรมเปล่าภาค ๓ ตอนที่ ๑๙๘ เราคือใดแล" เป็นคำว่า คำแก้พึงมีว่า "หาไม่ได้ เพราะ เพียงแต่ความสิ้น หมายถึงพระอรหัตก็ได้ ด้วยพระอรหัตนั้นท่านก็ แสดงไว้โดยขั้นต่ำว่า โยน โจน อาวุโส รากษสโย ปีเป็นต้น ด้วย เหมือนกัน" ยิ่งมี (ผิด) อะไร ๆ ต่อโบกิ คือ (การกล่าวเพียง แต่ว่าความสิ้นก็เป็นนิพพานนั้นไม่ชอบ) เพราะโทษคือพระนิพพาน กลายเป็นธรรมชาติมีชั่ววาลอันสั้นเป็นต้นไป จริงอยู่ เมื่อเป็นอย่าง นั้น พระนิพพานก็ยังความเป็นธรรมชาติมีชั่ววาลอันสั้น ความ เป็นธรรมชาติมีลักษณะแห่งสังขารธรรม และความเป็นธรรมชาติที่จะ พึงบรรลุได้โดยไม่แยแสถึงสัมมาวายามะไปเสียด้วย องิ์ เพราะ ความเป็นธรรมชาติมีลักษณะแห่งสังขารธรรมมันแส พระนิพพานก็ (เลย) ถึงยังวะอคเป็นธรรมชาตินับเข้าไปในสังขารธรรมไป เพราะ เป็นธรรมชาตินับเข้าไปในสังขารธรรม ก็ (เลย) ถึงยังวะอคเป็น ธรรมชาติดูก็ไม่มีรำคะเป็นต้นเผาเอาได้ เพราะเป็นธรรมชาติกดเผา ก็ (เลย) ถึงยังวะอคเป็นทุก ๆ ไปเสียด้วย" หากมีคำยังอีกว่า "โทษไม่ม เพราะความเป็นไป (แห่ง ๑. ส. สพ. ๑๙/๑๓๑ ๒. อธิบายตามปกติหมาๆกว่าพระรหัสนั้นเกิดขึ้นในที่สุดแห่งความสิ้นทุก ส่วนน พระนิพพานเป็นธรรมชาติที่มีอยู่ ซึ่งบูคคลละพึงถึงว่า ไม่ใช่สิ่งที่จะพึงทำให้เกิดได้ พระสังให้พัทธ์ ราอญโ โทษกูโ โมหญโ อย่างเดียวกัน แต่มความหมายต่างกัน คือหมายถึงพระอรหัต แปลว่าความสิ้นรา โทษ โมนะ โมะนะ ถามหมายถึงพระนิพพาน แปลว่าธรรมที่สิ้นรคา โทสะ โมนะ โมนะ เพราะมาถึงพระนิพพาน กิสลดังสิ้น (หรือว่าหน่วยพระนิพพานเป็นอารมณ์ คิสลดังสิ้น) เพราะฉะนั้น ขณะ ถ้าแปลแล้วว่า ความสิ้นก็เป็นนิพพานไม่ใช่ (?)