วิชาธรรมมะภาค ๓ ตอนที่ ๑ : หน้า 293/405

ประโยค - วิชาธรรมมะภาค ๓ ตอนที่ ๑ หน้า ๒๙๒ เขาสัตว์ นมส้ม งา แป้งเป็นดิน ซึ่งไม่เหมือนกันก็เป็นปัจจัยแห่งหญิง แพรกและตะใคร่เป็นดิน แต่ปัจจัยธรรมเหล่านั้นเป็นปัจจัยที่ผิดกัน ไม่ผิดกันและเหมือนกันไม่เหมือนกัน (ก็แล้ว) แห่งธรรมเหล่าใด ธรรม เหล่านั้นก็มีเป็นบวกแห่ง (ปัจจัย) ธรรมเหล่านั้นเลย ด้วยประกาศดังนี้ อภิชานัง แม้ว่าโดยวิภา เป็นสิ่งที่มีผลไม่น่า ปรารถนาก็โดยส่วนเดียว และว่าโดยสภาพก็เป็นสิ่งมีมโทษ (แต่ก็) พึง ทราบเกิดว่า มันเป็นปัจจัยแห่งสงารญุณญาณ ก็เป็นดังนั้นทั้งหมด ได้ ด้วยสามารถเป็นปัจจัยที่ผิดกัน และไม่ผิดกัน โดยฐาน ก็ สภาพะ และด้วยสามารถเป็นปัจจัยที่เหมือนกันและไม่เหมือนกันตามควร ก็และ ความมีมันเป็นปัจจัยนั้น ได้กล่าวแล้วโดยยังว่า "ความรู้ที่บ่าวว่า วิชชาในทุกข์เป็นต้น บุคคลใดจะละไม่ได้แล้ว บุคคลนั้น Because ความไม่รู้ในทุกข์ก่อน และในวิชชาแห่งอวิชชาที่บังอาจขับบัญญัตสวน อดีตเป็นต้น จึงจัดเอาสารทุกไว้โดยสำคัญเป็นสุขแล้วอ่อนร (ทำ) ส่งข่าวทั้งสามอย่าง อันเป็นเหตุแห่งสงสารทุกข์นั้นบ้าง" ดังนี้ เป็นต้น นั่นแล (ต่อไป) นี้เป็นปฐมอีกปฐมหนึ่งว่า บุคคลใดลงใน (เรื่อง) จุติ อุปบาท ใน (เรื่อง) สงสาร และในลักษณะแห่งสงสารทั้งหลาย และ * ข้อนี้แจกผลไม่ทำกับปัจจัย มหาวิกายช่วยแจกและเพิ่มเติมว่า ขน โกละแนกะ เป็นปัจจัยแห่งภูมิ เจตสัจ (สำหรับเป้า) เป็นปัจจัยแห่งเสียง นมสัง งา แป้ง และน้ำอ่องบ เป็นปัจจัยแห่งตะใคร่ สาราย เป็นปัจจัยแห่งกะทะเพราะ ล่อและ ม้ามิย เป็นปัจจัยแห่งม้Dtos เป็นต้น