วิถีธรรมรวมแปล ภาค ๑ ตอน ๑ หน้า ๖๙ : หน้า 97/405

ประโยค - วิถีธรรมรวมแปล ภาค ๑ ตอน ๑ หน้า ๙๖ สงฆ์ ๑๘ ที่กล่าวมานี้และ บันทึกพิธีทราบว่าสิ่งความสัมโพค กับอุคคลวิญญาณที่เป็นโกลสมดวงที่ ๑ ก็เผยะงาสิ่งความสัมโพค กับอุคคลวิญญาณโกลสมดวงที่ ๑ เป็นจังใด แม้ที่ถึงความสัมโพค กับโกลสมดวงที่ ๒ ก็นัน แต่ความแปลก (ในตอนที่ ๒ นี้) ก็ือ เป็นสงฆ์ และในพจนียะจะมีนิทัทยะมีธรคด้วย [อุกคลสงฆร โมหนุม ๑๓] ส่วนในโมหนุม ๒ (ว่า) ทางวิธีจอสัมปฏิทก่อน สงฆ์ราช (เป็นวิธีจอสัมปฏิท) ๑๓ คือ (เป็นนิจต) มาโดยรูปของตน ๑๑ คือ ผัสสะ เจตนา วิจา วิจาร วิริยะ ชิวิต จิตติญิต (ความหยุดแห่ง จิต) อติหรืออ อโนตัปปะ โมหะ วิจิกิยา และเป็นเยาวปนะ ๒ คือ อุทัจฉะ มนสิการ ในคำเหล่านี้ คำว่า จิตติญิต หมายเอาแหกว่าความหยุด แห่งปติจิต (เป็นนิจนะ ฯ) ได้แก่สมอื้ออ่อน ความแน่ใจไปRampไม้จือชื่อวิจิจตา วิจิตจานั้น มี ความสงัยเป็นลักษณะ มืดบ้างไปเป็นรส มืดบ่ไม่มีชิขานเป็นปัจจุปัน นิยหนึ่งว่า มืดซืออหลายอย่างเป็นปัจจุปัน มีความทำในใจ โดยไม่ได้ทางในเพราะความลังเล เป็นปกติฐาน วิจิตจานี้ บันทิตพิพังเห็นว่า เป็นธรรมชาตินำอันตราย (บังขวาง) แก่การปฏิบัติ สงฆ์ (วิจิตจาสมปฏิท) ที่เหลือ ก็มีประกาศกล่าวแล้ว นั่นแห