วิถีธรรมกรณเปล่า ภาค ๓ ตอนที่ ๑ วิสุทธิมรรค ภาค 3 ตอน 1 หน้า 260
หน้าที่ 260 / 405

สรุปเนื้อหา

บทความนี้เจาะลึกถึงความหมายของอวิชชาและลักษณะต่างๆ ของวิญญาณ รวมถึงการที่อวิชชาเป็นปัจจัยสำคัญในการเกิดสังขารและความเข้าใจผิดในโอาณาสิ่งต่างๆ ของชีวิต โดยดึงเอาหลักธรรมมียอวิชชามาเป็นส่วนประกอบในการอธิบายถึงความสำคัญของจิตและการหยุดยั้งความทุกข์ที่เกิดจากการไม่รู้ในธรรมชาติของชีวิต.

หัวข้อประเด็น

-อวิชชาเป็นปัจจัยแห่งวิญญาณ
-ธรรมมียอวิชชา
-การศึกษาวิญญาณ
-การเข้าใจในสังขาร

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค - วิถีธรรมกรณเปล่า ภาค ๓ ตอนที่ ๑- หน้า 259 และอุทธิจิตนาไม่เป็นปัจจัยของวิญญาณฉันใด แม้อุทธิจิตนา ก็ไม่เป็นฉันนั้น เพราะเหตุนั้น ถึงอุทธิจิตนันต์ก็ต้องคัดออก ในความเป็นปัจจัยแห่งวิญญาณ แต่คนทั่งปวงนั้นก็ยังเป็นธรรมมียอวิชชาเป็นปัจจัย (เหมือนกัน) ส่วนจิตนา ๒๕ ทั้งหมด ที่เกิดขึ้นในนาโนทวาร (โดย) ไม่ยิ่ง วิญญาณทั้งสองให้ตั้งขึ้น เป็นจิตส่งขบวน แสวนประกาดังนี้ ตกนนี้ก็เข้าไปสู่ภาคก่อน (คือผมวกอยู้กับตกะ ก่อน) นั่นเอง เพราะนั่นน ว่าโดยใจความแล้ว ความที่อวิชชาเป็นปัจจัย (แซงส่ง) ก็พึงทราบโดยที่เป็นปัจจัยแห่งอวิชชา ๓ มี บุญญาภิสังกิจกรรมเป็นต้นนั้นแล ในข้อนั้น หากมีปัญหาว่า “ก็ย่อฉะจะงั้นรบได้อย่างไรว่า สังขารทั้งหลายเป็นธรรมมียอวิชชาเป็นปัจจัย ?” คำแก้ก็มีว่า “ทราบ ได้โดยที่อวิชชามี มันจิ้งมี” แห่งจริง ความไม่รู้ในฐานะทั้งหลาย มีกุฏเป็นต้นที่เรียกว่าจิตวา บุคคลใดจงจะไม่ด้ายก่อนแล้ว บุคลนั้น เพราะความไม่รู้ในทุกกันและในฐานะนอกนี้มันเป็นอย่าง จึงถือ เอาสงสารทุกโดยสำคัญว่าเป็นสุข โลงก็สงสารทั้ง ๓ อย่าง ซิ่ง เป็นเหตุแห่งสงสารทุกนั้นเองขึ้น เพราะไม่รู้ในสมุทัย จึงสำคัญเห็น
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More