วิถีธรรมกรมเปล ภาค ๑ ตอนที่ ๒๒๙ : หน้า 230/405

ประโยค - วิถีธรรมกรมเปล ภาค ๑ ตอนที่ ๒๒๙ ให้สำเร็จด้วย เพราะฉะนั้น กิริยาเพียงแค่ความนิ่งจึงไม่เป็นปฏิกุลมาท เพราะเป็นสัทเทกประการ ๑ ฉะนั้น ในอ้นนั้น พึงมีคำกล่าวว่า "พวกข้าเจ้าเข้าใช้ประองค์กับโหติ" ศัพท์ว่า "ปฏิอสมฺปุโพโก โตด" ดังนี้ได้ คำแก้พึงว่า "คำนั้นก็ไม่ชอบ เพราะอะไร? เพราะไม่มีความที่ควรประกอบประการ ๑ เพราะโทษคือต้อง (กลายเป็นความว่า) ความเกิดขึ้นแห่งความเกิดขึ้น ไปประกอบ ๑ ดังว่า ในบทนั้นหลายบทนี้คือ "ปฏิอสมฺปุทา โว ภิคฺขุา เตสสํ สามี ตกํ จ ภิคฺขา ปฏิอสมฺปุทา ๑ เป๓ อยู่วจฺติ ภิคฺขา ปฏิอสมฺปุทาโท" (ฎบทภิกข์ทั้งหลาย เราจัก แสดงปฏิสมฺปุทาแก่ท่านทั้งหลาย ฎบทภิกฺขทั้งหลาย ก็แลปฏิสมฺปุทา เป็นอย่างไร? ฎ๔ ฎ๔) ฎ๔ ฎ๔ ฎ๔ นี้เรียกว่า"ปฏิสมฺปุทา" โหติศัพท์ก็ไม่จำเป็นสิ่งความควรประกอบเข้าบท (ไหน) แม้แต่บทเดียว ทั้งไม่เป็นความเกิดขึ้นด้วย (เพราะไม่ประกอบด้วยลักษณะแห่งความเกิด) ถ้าหากเป็น ก็จะต้อง (กลายเป็น) ความเกิดขึ้นแห่งความเกิดขึ้นไปอธิประกา ๑ เมื่ออาจารย์กล่าวใด้สำคัญว่า "ภาวะแห่งอธิปจจจรรษ" ทั้งหลาย ชื่ออธิปจจอวตา และอำนวจ (นั่น) ก็ได้แก่ภาวะที่เป็นเหตุแห่งปัจจจรรษทั้งหลาย มีวิจฺขาเป็นอาติ ในเพราะความปรากฎ ขึ้นแห่งสงฺขาร (สิ่งที่ถูกปรุงแต่งขึ้น ? ) เป็นต้น และชื่อว่าอุปจสมฺปุทธา (นั่นเล่ามีขึ้น) ในเพราะความมีเปลก ๆ แห่งสงฺขารนั่นแหละดังนี้ ความสำคัญเอาแห่งอาจารย์เหล่านั้นก็ไม่ชอบ เพราะอะไร เพราะ