การกระทำและวิญญาณในธรรมประกบ : หน้า 317/405

ประโยค - วิชาธรรมประกบ ภาค ๓ ตอนที่ ๑ หน้า ๓๑๖ เพราะการกระทำ (ร้าย) ดีตาม ไม่อาจทนความรุนแรงแห่งสิ่งตรา คือแม่นมั่นเวทนา (ความเจ็บชนิดถึงตาย) ทั้งหลาย ซึ่งเชื่อถือเฉื่อย เส้นเอ็นทั่วอวัยวะใหญ่ชนิดที่ท่าน ครับร่างกายซูบผอมไปโดย ลำดับ ดูดไปตามสดที่เว้าวในแดด ค่อยเทียวแห่งไปนะนั้น ครับ อินทรีย์ทั้งหลายมีกุ้งเป็นต้น คำอินทรีย์และชีวิตินทรีย์ คง (เหลือ) อยู่แต่ในหัฏฐวัณดุก วิญญาณซึ่งอาศัยหยัดวัตถุ (เท่า) ที่เหลืออยู่นั้น. ก็โปรดอาคารบกรรม (กรรมหนา) สามเสวย-กรรม (กรรมที่ทำเนือง ๆ) อาสัญกรรม (กรรมที่ทำเมื่อใกล้ตาย) บุพกรรม (กรรมที่ทำไว้แต่ปางก่อน) อย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่ง ได้แก่สังขารอันได้ปัจจัยที่เหลือ (มีวิชชาเป็นต้น) แล้ว หรือ (ปรารถนา) วิสัย (คือวรรณะปรมัญช์) ซึ่งได้แก่กรรมมินิต คต-นิมิตอันเข้าไปในกุศลเวความนั้นเป็นไป ดันหาไว้สิ้นอันมิได้ ก็ชักเวทียุญาติ เป็นไปอยู่ย่างนั้นไป สังขาร (คือเดณนา) ที่เกิดรวมกันก็ (ช่วย) ชัด (วิญญาณนั้น) ไป วิญญาณที่ถูกดันหาชัดไป ถูกสังขารทั้งหลาย ชัดไปด้วยอำนาจแห่งสันติอยู่ในนั้น ละทั้งที่อัด (คือท้องวัด)