วัตถุมีสรรเปล่าภาค ๑ : หน้า 217/405

ประโยค- วัตถุมีสรรเปล่าภาค ๑ หน้าที่ 216 สองจิ้งก้ามตัวลงให้หลังแก่สหายผู้นั้น สหายผู้นั้นแม้บินอยู่หลังสหาย ที่สองแล้ว แต่ตัวยังโงนงน ก็ยังเก็บไม่ได้ ที่สหายอีกคนหนึ่งจึงเอียง ไหลให้สหายผู้นั้น สหายผู้นั้นบนหลังสหายผู้นั้น เหยียบนั้นไหลสหาย ผู้นั้น จึงเลือกเก็บดอกไม้ตามชอบใจมาประดับกายเล่นนักตัดกฐินได้ ฉันใด ข้ออุปไมยนี้ก็พึงเห็นฉนั้น อนธรรมา มีสัมมาวายามะเป็นต้น เป็นธรรมเกิดร่วมกัน เปรียบเหมือนสหาย ๑ คนผู้เข้าสู่ชายนด้วยกัน อารมณ์ (ของสมาธิ) เหมือนต้นจำปานี้ดอกงามงาน สมาธิไม่ อาจแน่นแน โดยความเป็นหนึ่งแน่ในอารมณ์โดยธรรมาของตนได้ เหมือนสหายผู้นี้อ้อมมือขึ้นไปแล้วแต่เก็บไมถึง วายมะ เหมือน สหายผู้งหลังให้ สติ เหมือนสหายผู้นี้เอาไห ให้เมื่อวิริยะยังดำ คือการประกอบ (ติด) ให้สำเร็จ และเมื่อสำเร็จก็ถือไม่ฟันเฟือง ไปให้สำเร็จอยู่ สุตเป็นธรรมได้รับอุปการะ (ดังนี้แล้ว จึงจา แนวแน่นโดยความเป็นหนึ่งแน่ในอารมณ์ได้ เปรียบเหมือนในสหาย ๑ คนนั้น อีกผู้นึ่งยืนบนหลังของคนหนึ่ง เหยียบย่ำ linger of the road.പി จึงสามารถเก็บดอกไม้ได้ตามชอบใจนั้น เพราะเหตุนัน ในธรรม ๑ นั่น สมัยอย่างเดียว ท่านสงเคราะห์เข้าด้วยสมาธิหรือความมุ่งมัติ เสมอ กัน ส่วนวายามะและสติเป็นธรรมที่น่าสงเคราะห์เข้าโดยรยาก (คือเป็นธรรมอุดหนุนสมาธิ) แม้ในสัมมาธิซึ่งและสัมมาสงบปะสาลา ปัญญามีอาจตัดสิน อารมณ์ว่าไม่เที่ยงเป็นบุคคติเป็นอัตตาโดยธรรมคงคนได้ ต่อเมื่อ วัตถุและ ๆ ให้ถึงอา ข้ออย่างไร ? เหมือนอย่างไหร่ญิตวง