วิถีธรรมคร่าวๆ ภาค ๓ ตอน ๑ : หน้า 244/405

ประโยค - วิถีธรรมคร่าวๆ ภาค ๓ ตอน ๑ หน้า ๒๓๓ จิตทรสโดยยกธรรม ๒ ประการนี้ เป็นสีส้า ? ก็ว่า เพราะธรรม ๒ ประการนี้ เป็นเหตุพิเศษของธรรมที่เป็นสุดคิดคามิ และทุดคิดคามิ จริง อยู่ อวิชชาเป็นเหตุพิเศษของธรรมที่เป็นทุกข์คามิ เพราะอะไร เพราะ บูชาผู้ถูกวิชาชีลากองแล้ว ย่อมวิริกรรมที่เป็นทุกข์คามิเป็นอนุ- ประการ มีปานาติบาตเป็นต้น ซึ่งทั้งไม่ม(อะไร) ที่น่า เพื่อใจ เพราะ เร่าร้อนด้วยกิเลส ทั้งนามซึ่งฉันตกแต่นเอง เพราะทำให้ตกไปสูกคิ เหมือนโคที่เขาะขา ซึ่งถูกความเหนื่อยหอบเพราะถูกลบด้วยไปและถูก ทุบด้วยไม้ค้อนครองงามแล้ว ย่อมรนึมำ้ร้อน (ที่ขาดนำให้) ซึ่งทั้ง ไม่อร่อยทั้งนํามา ซึ่งความพินาศแก่ตน (ทั้งนี้) เพราะระลึกระส่าย อยู่ด้วยความเหนื่อยหอบนั่น ฉะนั้น ส่วนอัตตาเหมาของเหตุพิเศษของธรรมที่เป็นสุดคิดคามิ เพราะอะไร เพราะบุญทวีวัตถณะคงบ้างแล้ว ย่อมพยายามทำกรรมอันเป็น สุดคามิเป็นอนุประการ มีวันฉบับบาตเป็นต้น ซึ่งเป็นกรรม มีคุณน่าชื่นใจ เพราะปราศจากความเร่าร้อนด้วยกิเลส และเป็นกรรม ที่บรรเทาเสี่ยงซึ่งความทุกข์ทรมานของทุกข์ของตน เพราะยังผู้ทำ ให้ถึงสุดดี ดูโคอากรณ์คล้ายๆแล้ววันนี้ (ไม่อยาดื่นน้ำร้อน) พยายาม · การนำโคอย่างการดูวิธีหนึ่ง ซึ่งมหาภิษฐานขยายความในวันหน่อยว่า จับมันผุกรัง ใช้ ก่อไฟล้อมมัน ใช้ไฟอ่อนทุบมันไปทั่ว ๆ ด้วย เพื่อให้เนื้อผ่อนไม่ตกระคง เมื่อมันบอช้าเหรออยเปนต้มเต็มที่แล้ว ก็ำน้ำร้อน (น่าจะผสมกลิองไว้) ไปตั้งให้นำ ดื่ม มันก็บ่อต้องซังกะตายต้ม เพื่อแกะราหย ต้มเข้าไปแล้วก็ทำให้มันน้องเดิน ระบายมล ออมนาจจากกิเลส.... ในที่สุด โคอาดก็มิได้บ่อเน็โคฟ้อนในดักระรคะชู ในอรรถกถาธรรมตันทอ วิธีนี้แทบเดียวกับบิริบีของอุนฌิสิกะ ในอรรถกถาธรรมตนเอง