วิทยาธรรมแปล ภาค ๑ ตอน ๑ : หน้า 15/405

ประโยค ~ วิทยาธรรมแปล ภาค ๑ ตอน ๑ หน้า ๑๕ ตายตัว (ไม่วิปริตคลาดเคลื่อน) อนันใดในรถและธรรมนี้ฯ ความรู้ในการกล่าวถ้อยคำดังนั้น เป็นในการพูดในการเปลี่ยนขึ้นซึ่งถ้อยคำอันนั้น ได้แกความรู้ถึงช่างความแตกต่างในนบลูกนามของสมมติสัตว์ทั้งหลาย คือภาพมรรค อนันต์สภาวะ (ภาวะแก่) ซึ่งได้ข้อธรรมวิต (ภาวะดี) นั้นโดยนัยว่า พอได้ถ้อยคำที่พูด ที่กล่าว ที่เปลี่ยนนั้น ก็รู้ว่านี่เป็นสภาวธรรม นี้ไม่ใช่สภาวธรรม ดังนี้ เป็นนิรุต-ปฏิสังขิกา จริงอยู่ ผู้นิรุตปฏิสังขิกา พอได้ยินคำว่า ผลโส เวทย์ ดังนี้เป็นด่าน ก็ย่อมรู้ว่านี้เป็นสภาวธรรม แต่เข้าใจว่าว่าเป็นผล่า เวทนา เวทนา ดังนี้เป็นด่านนะ ก็รู้ว่านี้เป็นไม่ใช่สภาวธรรม [ปฏิธานปฏิสังขิกา] ข้อว่า "อนาเนก อาณา" มีอรรถาธิบายว่า ความรู้ล้นก็ความรู้เป็นอารมณ์แห่งบุคคลผู้อภิญญา (โดย) ทำความรู้ในความรู้ทั้งปวง ให้เป็นอารมณ์ หรืว่า ความรู้่างกว้างขวางด้วยอ่านอารมณ์และ กิจกของตนเป็นต้น ในความรู้ทั้งหลายตามที่กล่าวมานั้นเป็นปฏิธาน-ปฏิสนธิกา" • เพราะมี อดุล ศัพท์เดียวย่อเป็นเหตุ ดังกล่าวในเบื้องอรรถ หน้า ๑๒ ท่านจึงในความเย็น แ яถามดังนี้ ถ้าไม่มี คุสมี อดุล ธมฺมจ เสียหายเย็นเข้าร่อนรอนก็ ๒. นิรุต เป็นเรื่อง "พูดเป็น" ท่านอธิบายอย่างไรเล่าทายกลายเป็น พังกิ้น" และ ที่ว่ามายามเป็นมูลภานั้น ต้องหมายเฉพาะในสมุทย์ ว่าไม่ทั้งหมดโลก ๓. ปฏิธาน เราสอนกันว่าหมายถึงว่าไว้หวพรินท์จะได้ตอบและที่จะทำให้สมเหมาะนาที แต่นท่านอธิบายคมฯ ว่ารู้ในหรือร้อยอย่างว่างวางอย่างอะไร ไป เลยไม่ทราบว่า ปฏิธานอยู่ตรงไหน