วิถีธรรมวาร: การสร้างบุญและการหลุดพ้นจากอวิชชา : หน้า 262/405

ประโยคฃ - วิถีธรรมวารแปล โดย คำ คำ ๑ หน้า ที่ 261 ที่สุด (เมื่อหมดบุญ) และ (ไม่เห็น) ความที่ผลแห่งบุญนั้น (แม้มิคุณ นำยินดี๋ย) มีคุณนำยินดีเป็นส่วนหนึ่ง จึงก่อบุญญาส่งธรรมมีประกาศดัง กล่าวแล้วนั้น อันเป็นปัจจัยแห่งวิธีกรรมทุกขั้นของ ดีงเมลงแม่ว่า ริเข้าสมปลาวาไฟ และดังสัตว์ที่คดารหาดน้ำรังเข้าเสือมคัสตรา ที่น้ำผิดติดคนนั้น องนั้น ไม่เห็นโทษใน โลกวิสิษ มีการเสพความเป็นต้น พร้อมทั้งผลของมัน เพราะสำคัญว่าเป็นสุข และเพราะถูกกิเลสครอบงำ ด้วย จึงก่อบุญญาส่งธาตเป็นไปในวารทั้ง ๓ นี้ก็ได้ ดังเด็ก อ่อนนิสนคุณ และดังคดออกคายริกนยพินอาณนั้น องนั้นเล่า ไม่รู้ ความที่ส่งธนในฝ่ายอุบิยามก็เป็นวิริยมารทุกๆ จงก่อบูญญา- ส่งธารซึ่งเป็นจิตสงบงั้น ด้วยวิปลาสไปว่าของเที่ยงเป็นต้น ดังคนหลงทิศอ่านเดินทางมุ่งหน้าไปสูเมืองใจกว่านั้น เพราะเหตุที่สร้างจรมีพระอวิชชามเท่านั้น หรืโดย (อวิชชา) ไมไม่ กล่าวความนี บัณฑิตรู้ว่ากว่า "ส่งธารทั้งหลายนี้เป็น ธรรมมิอวิชชาเป็นปัจฉัย" นั้นได้และ จริงอยู่ ข้อนี้แม่พระพระ ภาคเจ็ใดรู้ว่่า "ดูรภิญญทั้งหลาย บกคนผู้ไม่ลาดกดออยู่ใน อวิชชา ย่อมปรุงแต่งบุญญาศิงสารบ้าง ย่อมปรุงแต่งต่อบุญญากิสิ่งสาร บ้าง ย่อมปรุงแต่งบุญญาส่งธารบ้าง ดูรภิญญทั้งหลาย ต่อเมื่อใด อวิชชา ภิกษุละได้แล้ว วิชาเกิดขึ้นแล้ว เมื่อฉัน ภภิญญั้น เพราะ ความสำรอกออกไปแห่งอวิชชา เพราะความเกิดขึ้นแห่งวิชชา ย่อม ไม่ปรุงแต่งบุญญาศิงสารบเล และนี้เป็นต้น ส. นิทาน. ๑๖/๕๕