วิมาลีบรรแปล ภาค ๑ ตอน ๑ : หน้า 77/405

ประโยค- วิมาลีบรรแปล ภาค ๑ ตอน ๑ หน้าที่ 76 ความจำนงคงเป็นทุฐฐาน หรือว่ามีติปัญญามีฐานมิกายินันต์ เป็นปทัฏฐานได้ อันสัจนี้ บันเทิงพึงเห็นว่า เป็นเหมือนเสาเข็ม เพราะป้องไปมันคงในอารามณ์ และเป็นเหมือนนายประตู เพราะรักษาวาวมีจักขุวาวเป็นอาทิตย์ [๑๑-๑๒] ทิศ โอดตัปะ ธรรมชาติไดอ่อนอวย เพราะความประพฤติชั่วมีฤทธิ์เป็นต้น เหตุนี้ธรรมชาตินั้น จึงชื่อ หรือ คำว่ารันเป็นคำเรียกความละอาย ธรรมชาติเย่อมกลัว เพราะความประพฤติชั่วเหล่านั้นแหละ เหตุนี้ ธรรมชาตินั้นจึงชื่อ โอดตัปะ คำว่า โอดตัปะนั้นเป็นคำเรียกความหวาดแต่นาบ [ลักษณะ---แห่งรvoid้ตัปะ] ในรัศมีโอดตัปะนั้น หรือมีความเกลียดแต่มเป็นลักษณะ โอดตัปะมีความสะอาดแต่มเป็นลักษณะ หรือมีความไม่ทำบาปทั้งหลายโดยอาการละอายเป็นรัศ มีอัคนัลบลบาบโดยประกายที่กล่าวแล้วนั้นเป็นปัจจุปัจจามีความเคารพและความเคารพผู้อื่นเป็นทุฐฐาน จริงอยู่ บุคคลทำตนให้เป็นที่เคารพ จิ่งจะบาปได้ด้วยความละอาย ดาญลภร ทำคนอื่นให้เป็นที่เคารพจิงจะบาป