บทที่เกี่ยวกับการแสดงครูบาอาจารย์ในพระพุทธศาสนา : หน้า 19/450

ประโยค - ทุดย์สมานปาสำกำาเปล ภาค ๑ - หน้าที่ 19 กึปารฏูชัดแล้วเหมือนกัน. ตรงสมาสัจจะอันหนึ่งอีกประกอบบท หลังกับบทหน้าอย่างนี้ คือ บทหนึ่งกับบทหนึ่ง สองบทกับสองบท ฯลฯ สังบกับสิงบทว่า "อาโรควิฤตถดง ฉันเอง อาโรควิฤตถดง สุขดถดง ฉันเอง ปิดถดง " ดังนั้น เป็นต้น. บทนี้พระผู้มีพระภาค ตรัสจักรโดยย่อว่า "ภิกษุจิตถ" พยายามว่า "เราจักปล่อยลูกกะสีเขียว" แต่ลูกกะสีเหลืองเคลื่อน" ดังนี้ เพื่อแสดงนัยนี้ เพราะเมื่ออภุกงจงใจพยายามว่า "จับปล่อยลูกกสีเขียว" ครับลูกกสีเขียวเป็นต้นเคลื่อนก็ จงไปพยายามด้วยอำนาจ แห่งลูกกะสีเหลืองเป็นต้น ครับลูกกสีเหลืองเป็นต้นนอกนี้ เคลื่อนก็ไม่มีความผิดสักแตเลย. ต่อจากนั้น ทรงประกอบบททั้งหมดด้วย ๙ บท มีนับเป็นต้น แล้วระดับให้ว่า จุดจิตถ. ต่อจากนั้น ทรง ประกอบ ๙ บทมีปิติถ เป็นต้น เข้าวันนิบถเพียงบทเดียว แล้ว ตรัสให้ชื่อว่า ปฏิจจถ. ต่อจากนั้น ทรงประกอบ ๙ บทมีโลหิตถ เป็นต้น เข้าวันนิบถเดียวเท่านั้น แล้วตรัสให้ชื่อว่า" ยอมงดใจ" ย่อมพยายาม ลูกกะเคลื่อน" ดังนี้. พระผู้พระภาคเจ้าทรงแสดงครูบาอาจารย์เดียว โดยพิสดาร ด้วยอำนาจแห่งจิตถ. ให้ข่อยมีนับถกัลเป็นต้นอย่างนี้แล้ว เพื่อจะทรง แสดงครูบาอาจารย์ ลุกกะบดี และอานาบดี ด้วยอำนาจแห่งองค์เท่านั้น จึงตราคำเป็นต้นว่า " ยอมงดใจ ย่อมพยายาม, ลูกกะเคลื่อน" ดังนี้.