คำอรรถาธิบายลูกสุกาโกร่ม : หน้า 227/450

ประโยค (ตอน) - ดูคำสมุนปลาสักกาแปลง ภาค ๑ - หน้า ที่ 226 [อรรถาธิบายลูกสุกาโกร่มมีการให้ดอกไม้เป็นต้น] ในคำว่า คาม นี้ แม่นคร ท่านก็ถือเอาด้วยคำศัพท์เหมือนกัน ด้วยเหตุนี้ ในบทบาทแห่งนั้น ท่านจึงกล่าวว่า “บ้านก็มีนิคมดี นครดี คำว่า คามและนิคม.” บรรดาบ้านเป็นนั้น หมู่บ้านที่ไม่มีมีแพงเป็นเครื่องล้อม มีร้านตลาด พึงทราบว่า “นิคม.” ภิกษุใดประทุษร้ายซึ่งตรงลูกทั้งหลาย; เหตุนี้ ภิกษุนี้ ชื่อว่า ลูกกูด. และเมื่อใดประทุษร้าย ไม่ใช่ประทุษร้ายด้วยของเสีย มีของไม่สะอาด และปิดตามเป็นต้น โดยที่แท้ ย่อมทำความเลื่อมใสของตรงลูกทั้งหลายให้นิศนไป ด้วยข้อปฏิบัติชั่วของตน, ด้วยเหตุนันและ ในบทบาทแห่งนั้น ท่านจึงกล่าวว่า ปูผน วา เป็นต้น พิษปราณวินิฉัยในบทว่า ปูผาทาน เป็นต้นนั้นดังนี้: ภิกษุใด นำไปให้ของดี ให้ค้านไปให้ดี เอากลางให้เองดี ให้เรียกมาให้ดีดี หรือว่าให้อดิพท์มีที่เป็นของตน อย่างใดอย่างหนึ่ง แก่บุคคลทั้งหลายที่เข้าไปหาเอง เพื่อประโยชน์แก้ศาสตร์ระทกะ ภิกษุนั้น ต้องทุกคน. ให้กบให้ของคนอื่น ก็เป็นทุกกู เหมือนกัน. ให้ด้วยไจติ พระวินัยธรรมังปรับตามราคาส่งของ. แม้นของสงฆ์ ก็มีน้อยอย่างนี้เหมือนกัน. ส่วนความแปลกกัน ดังต่อไปนี้ เป็นลูกลังจี้แก่นกู ให้ดอกไม้ที่ขำกนดไว้ เพื่อประโยชน์แก่เสนาสนะ โดยถือว่า คนเป็นใหญ่. ถามว่า “ชื่อว่า ดอกไม้ ควรให้แก่ใคร ไม่ให้แก่ใคร ?”