ทุพพจิสิกขบทธวรรณฉาน : หน้า 196/450

ประโยค (ตอน) - ดูรดส่วนปกากาแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 195 สังฆาทิสสสจบาบที่ ๑๒ ทุพพจิสิกขบทธวรรณฉาน ทุพพจิสังเวลาว่า เตน สมนยน พฤโธ ภควา เป็นดัง ข้าพเจ้าเล่าต่อไป - ในทุพพจิสกาบนั่น มมิณฉินดังนี้ :- [แก้อรรถปฐมบัญญัติเรื่องพระฉันนะ] สองบทว่า อนาจาร อาจารติ มีความว่า ย่อมกระทำการ ล่วงละเมิดทางกายทางวาจาและวิจาร มือนกาประการ คำว่า กินู โน นาม นี้ เป็นการกล่าวว่า (ผู้อื่น) คำว่า อห โน นาม เป็นคำอา (ตน) ด้วยคำว่า ตมเห วาโย ท่านแสดงว่า "เราควรจะกล่าวว่า พวกท่านว่า พวกท่าน จงทำอย่างนี้ อยู่จะทำอย่างนี้" หากผู้ถามจะถามว่า "เพราะเหตุไร ?" ตอบว่า "เพราะพระฉันนะกล่าวหมายเอาความประสงค์เป็นต้น อย่างนี้ว่า "พระผู้พระภาคพระเจ้า ทรงมีกิริยาแสดงออก พร้อมกันว่า ทรงนอบน้อมแล้ว" ครั้นกล่าวว่า "พระธรรมของเรา" แล้ว เมื่อจะแสดงฤดูในความเป็นของ ๆ ตนอีก จึงกล่าวว่า "พระ ธรรมนี้ พระลูกเจ้าของเรา ได้ตรัสรู้แล้ว" ดังนี้ มีคำอธิบายว่า "เพราะว่า สัจจะธรรม ๕ อันพระลูกเจ้าของเราเทวดาตลอดแล้ว; ฉะนั้น แม่พระธรรมก็เป็นของเรา" แต่สำคัญพระสงว่า ตั้งอยู่ใน