การปฏิบัติของพระเณรในพระพุทธศาสนา : หน้า 398/450

ประโยค (ค) - ดูแสดงสมฺปนาปาสกาแปลภาค ๑ - หน้าที่ 397 ปัตตวรรคที่ ๑ สิกขาบทที่ ๑ เถกษัตริชิกาขาบท เถกษัตริชิกาขบทว่า เตน สมยิน เป็นดังนี้ ข้าพเจ้าอธิบายต่อไปว่า ต่อไป :-ในกถาสิกขาบทนั้น มิวิเศษฉันดั่งต่อไปนี้ :- [แก้ทรงปฏิบัติบัญญัติเรื่องพระปิณฑทวัญ Assert] พระราชาทอดพระเนตรเห็นภิกษุทั้งหลายขวนขวายชำระเมาะเขา เพื่อประโยชน์เป็นที่ระลึก ของพระเณร มีพระราชประสงค์จะถวายคน ทำการวัด จึงได้ทราบว่านา "อุตโค ภนฺเต" เป็นดังนี้ บทว่า ปฏิญญูโก แปลว่า เป็นหมู่บ้านหนึ่งต่างหาก บทว่า มาติกิต ได้แก่ ผู้ทำระเบียบองค์ไม้ คือ ทรงไว้ซึ่ง ระเบียบองค์ไม้, อธิบายว่า "ประกั้นด้วยระเบียบองค์ไม้" บทว่า ติตถญฺญุปิก แปลว่า เทศกผู้อ (หมวกฟาง) บทว่า ปฏิญฺจิ แปลว่า สามไว้ (บนศีรษะ) ข้อว่า สา อโหสิ สวุฒฺมาลา มีความว่า หมวกฟางนั้น พอ สมควรสิ่งของเด็กผู้หญิงนั่น ได้กลายเป็นระเบียบดอกไม้ของคำ ด้วยอำนาจแห่งการอธิบายของพระเณร จงอยู่ พระเณรอธิบฐาน หมวกฟางนั้น ซึ่งพออลงบนศีรษะนั่นแล้วว่า "จงกลายเป็นระเบียบ ดอกไม้ทองคำ" กล่าวว่า ตุฏฐุมฺปิ โณ ฑป ฑเป อุปสกฺมื ได้แก่ พระเณรได้ ไปหาในวันรุ่งขึ้นนั้นแหละ