อุทาหรณ์เกี่ยวกับการซักและอาบัติในพระธรรม : หน้า 297/450

ประโยค - อุทาหรณ์สำหรับภาค ๑ - หน้า ๒๙๖ เมื่อภิญูให้ครูทำทั้ง ๑ วัดดู เป็นนิสสักดิ์ด้วยวัดแรก เป็นทุกข์ ๒ ตัว ด้วยวัดที่เหลือ แต่เพราะเมื่อภิญูใช้ให้ครูทำการซักตั้งนั้นตามลำดับ หรือว่า ผิดลำดับ ก็ไม่มีความพันจากอนุต จะนั่น พระผู้ม พระภาคเจจึงตัดสินลูกกะ ๓ หมดไว้ในพระนี้ แต่บ้าเมื่อภิญูกล่าวว่า "เธอ จงอ้อม ซัก จิวนี้แล้วนำมาให้เรา" ดังนี้ นางภิญูณีนั้น ซักก่อนแล้ว จึงซ่อมภายหลัง เป็นทุกกุฏิ์สมัคคี เท่านั้น ในคำที่ตรงกันข้ามแม่ทั้งหมด ก็พึงทราบอย่างนี้ 또한ว่ เมื่อภิญูกล่าวว่า "เธอซักแล้ว จงนำมา" นางภิญูณีซักด้วย ย่อมด้วย, เป็นอาบัติ เพราะการซักเป็นปัจจัยอย่างเดียว, ไม่เป็นอาบัติ ในเพราะการซ่อม. พึงทราบอนันต์ โดยลักษณะนี้ว่า "ภิญูมได้สั่ง ซักเอง" ในเพราะการะทำเกินกว่าคำที่ภิญูสั่งทุก ๆ แห่ง ด้วยประกาศอย่างนี้ แต่เมื่อภิญูกล่าวว่า "กิจใดที่จะพิจารณาในวิจารนี้, ก็ต้อง จะเป็นภาระของเธอทั้งหมด" ดังนี้ ย่อมต้องอาบัติ มากเลย เพราะคำพูดคำเดียว. ก็ทบท่านั้นว่า "อญฺญาติกาม เวทิโก อญฺญาติกาม ยติทิลกฺ ฎ ฎิทิลกฺ ฎ ฎิทิลกฺ" พึงทราบโดยพิสดาร ด้วย สามารถแห่งอุตุกู ๑ หมวด โดยนัยดังกล่าวแล้วนั้นแหละ. สองบทว่า เอกโต อุปสมบูนายน มีความว่า เป็นทุกกฏแก่ภิญูผู้ใช้นภิูอุปสมบท ในสำนักแห่งภิญูนี้ทั้งหลายให้ซัก. แต่เมื่อใช้งานภิญูผู้ใส่อุปสมบทในสำนักแห่งภิญูทั้งหลายให้ซัก เป็นอาบัติจากวัดคู่เหมือนกัน. นางสากยานิ ๕๐๐ ชื่อว่าผู้ใส่อุปสมบทในสำนักแห่งภิญูทั้งหลาย.