ทฤษฎีสนับปละนักกาวาเปล ภาค ๓ : หน้า 87/450

ประโยค - ทฤษฎีสนับปละนักกาวาเปล ภาค ๓ - หน้าที่ 87 ในบทท้ายแห่งฏูกะนัน พึงทราบวิจฉัย ดังนี้:- หลายบทว่า อันตวาสิกอบแล้ว กลับมาบอกภายนอก มีความว่า อันตวาสิกามแล้วไม่บอกแก่ อาจารย์ ไปเสี่ยงทางอื่น บอกแก่ชายผู้นั้น. หลายบทว่า อาปติตุ อุนินะ ดูลูลจูยอสุด มีความว่า เป็น ดูลลัจฉัยแก่อาจารย์ด้วยของ ค ๒ คือ เพราะรับคำ๖ เป็นดูลลัจฉัยแก่ อันตวาสิกา ด้วยของ ๒ คือ เพราะบอก ๑ เพราะกลับ มาบอก ๑ คำที่เหลือ ปราเกุชฉันแล้ว. สองบทว่า คุณฑโต สมปาเทติ ได้แก่ รับ และบอก. สองบทว่า อาคุณฑโต วิลาวาทติ ได้แก่ ไม่กลับมาบอก. สองบทว่า คุณฑโต วิลาวาทติ ได้แก่ ไม่รับ. สองบทว่า อาคุณฑโต สมปาเทติ ได้แก่ บอก และกลับมา บอก. ในบททั้งสองอย่างนี้ เป็นดูลลัจฉัยด้วยของ ค ๒. ในบทที่ ๑ เป็น อาบัติ, ในบทที่ ๔ ไม่เป็นอาบัติ. ในคำว่า อนุตตติ สมุฆส วา เจติยส๙ วา คิเนสนส๙ วา กรณีเยน คุณฑติ อุมมุตกุตตส วาสิกา คัทกมิกส๙ อาทิกมิกส๙ นี้ พึงทราบวิจฉัย ดังนี้:- อุปสกา หรือองานอะไร ๆ ของอภิกษุสูงที่ทำอยู่มีอุ อุปสวาก ภิกษุไปยังสำนักของอุปสิกา หรืออาบสิกาวานอมุส๙ ไปยัง สำนักของอุปสิกา เพื่อดำรงอาหารและค่าแรงงานสำหรับพวกคนงาน