จุดอ่อนของปาฏิหาริย์ภาค ๑ : หน้า 288/450

ประโยค(๑) - จุดอ่อนของปาฏิหาริย์ภาค ๑ - หน้าที่ 287 พระเณร เมื่อจะส่งภิกขุหนุ่มไปสู่วัดบ้าน เพื่อขอขวัญจิต พึงปองฤทธิ์จิตของตนก่อนแล้วจึงให้ไป แม้วิจิตรของภิกขุหนุ่ม ก็พึงให้ปัจจุทธรรณแล้วกับไป ถ้าภิกขุหนุ่มไปด้วยไม่มีสติ พระเณร พึงถอดจิตวิของตนแล้วถือเอาวิจรของภิกขุหนุ่มด้วยวิลาสะ พึงเก็บไว้ ถ้าพระเณรระลึกไม่ใด้, แต่ภิกขุหนุ่มระลึกได้, ภิกขุหนุ่มพึงถอนจิตของตน แล้วถือเอาวิจรของพระเณรด้วยวิลาสะแล้วไปเรียนว่า "ท่านขอรับ ! ท่านอธิษฐานจิตของท่านเสร็จแล้วใช่สอนไหม" วิจิตรของตน เธอก็พึงอธิษฐาน แม้ด้วยความระลึกได้ ของภิกษุรูปหนึ่ง อย่างนี้ ก่อมพันอาบัติได้แหละ คำที่เหลือมิอธิษฐานนั่นนั้น เป็นความแปลกกัน คำที่เหลือในฐานะทั้งหมด มีน้อยดังค่อนแล้วทั้งนั้นแหละ พรรษาอญอทโกสีสาขาบาว จบ.