วิญญุติตและปริกาในวัฒนธรรมพุทธศาสนา : หน้า 97/450

ประโยค (excerpt) - เรื่องสนับปาสากาเปล กาล ฉ - หน้าที่ 97 มีเหตุมูลเป็นต้น ที่พอเป็นครูบาเท่านั้น จึงเป็นวิญญุติต ต่าง-thanนั้นหาเป็นไม่. แต่กูจะให้บ่อนไออองค์สิ่งหนึ่งสิ่งหนึ่งที่ไม่มีตนห้ามมาาาา คารอยู่. เพราะว่า ในที่มีตนรักษาคุ้มครองเท่านั้น ท่านเรียกว่า วิญญุติต. วิญญุติตนั้น ย่อมไม่ควรในปัจจัยทั้งสอง (คือ จิวรรและบิณฑามาต) โดย ประการทุกอย่าง. แต่ในเสนาสนะปัจจัย เพียงแต่ต่ออกปากของว่า " ท่าน จงนำมาให้ จงให้" เท่านั้น ไม่ควร. ปริกา โอกาส และนิมิตกรรม ควร. บรรดาปริกา โอกาส และนิมิตกรรมมัน คำพูดของภิกษ์ผู้อื่น การโรงอุโบสถ หอฉัน หรือ เสนาสนะอะไรงอื่น โดยนัยเป็นต้นว่า " การสร้างเสนาสนะนี้ในโอกาสนี้ ควรหนอ หรือว่า ชอบ หนอ หรือ สมควรหนอ" คำนี้ ชื่อว่า ปริกา. ภิกษุอวา "อุจาส! พวกท่านอยู่ที่ไหน ?" พวกอวาสกตอบว่า " ที่ปราสาท ขอรับ!" พูดต่อไปว่า " ก็ปราสาทไม่ควรแก่ภิกษัทั้งหลายหรือ อุจาส !? คำพูดมืออิงอย่างนี้ ชื่อว่า โอกาส. ก็การกระทำมืออิงอย่างนี้ คือ ภิกษุเห็นพวกว่าวบ้านแล้ว จึงถือว่า ให้ตกหลั่น เมื่อพวกวาบ้านถาม ว่า " นี้ให้ทำอะไรน่ะ ขอบร ? " ตอบว่า " พวกอามตามจะสร้างที่อยู่ อาศัยนี้น่ะ " ชื่อว่า นิมิตกรรม ส่วนในคลิปปัจจัย แมวิญญุติต ก็ควร จะปวดกล่าวไปถึงปริกาเป็นต้นเล่า. คำว่า มนุสสา อุปาทุกขา ยายานา อุปาทุกขา วิญญุติติวา มีความว่า พวกชาวบ้านถูกบีบคั้นด้วยการขร้อง และด้วยการออกปาก