ทุติยสัมผัสทากฏกฏกาเปล ภาค ๑ : หน้า 296/450

ประโยค (๑) - ทุติยสัมผัสทากฏกฏกาเปล ภาค ๑ - หน้าที่ 295 ย่อมใหม่ เป็นทุกข์กฏกฎทุกๆ ประโยค ในฐานะฝนวัง แม้ในการทบ ก็พิสูจน์ประโยคอย่างนี้ ข้อว่า องฺฤฏิย องฺฤฏิสฺฏิ ปราณีอิว รโวาปติ มีความว่า ถ้าไม่นำ กิณูไม่พูดว่า "เธอจะซักรีดนี้ให้เรา" แค่ ทำกายวิภา เพื่อประโยชน์แก่การซัก ให้ที่มือด้วยมือ หรือว่าบไว้ ใกล้เท้า หรือ ฝากต่อ ๆ ไป คือ ส่งไปในมือของนางสงฆามา สามเณร สามเณร อุบาสิกา และเดียรฺษี เป็น กัน หรือว่า โยน ไปในที่ใกล้แหงนางภูฏฺผักของกองลังก์ฉันนี่นั้น คือ ในโอกาสภายใน ๑๒ ศอก จิวรเป็นอัณฑกุฏุใช้งาน ภิกขุให้ซักเหมือนกัน ก็ว่ากาฑิ ละอุปจารวางไว้หน้าจางในเข้ามา และนางภิ ฐานั นซักแล้วนามา ไม่เป็นอาบัติแกกุฏิ ภิกขุวิราไวในมือแห่งนางสงฺฆามา ก็ สามเณรก็ดี อุบาสิกาก็ดี เพื่อประโยชน์แก่การซัก ถ้านางสงฺฆามา นั่น อุปสมบทแล้ว จิจกฺ เป็นอาบัติเหมือนกัน ให้ไวในมือแห่ง อุบาสก ถ้าอุบาสกนั้น เมื่อตักคลับแล้ว บรรพชาอุปสมบทใน สำนักนางภิฏฺฑิแล้ว จิจกฺ เป็นอาบัติเหมือนกัน แม่ในวิริยที่จะให้ ในมือของสามเณร หรือ ของภิฏฺฑิในความคลับ ก็มีอย่างนี้ เหมือนกัน [ว่าด้วยอาบัติและอาบัติในการใช้ให้ซัก] ในคำว่า โรรานฺติ รามฺณิต เป็นต้น วิริณฉันดังนี้ :- วจิรเป็นอิสสังค็ดด้วยอัคฺควา เป็นทุกฺกฏกิญาณด้วยวัตถุที่ ๒