ความสำคัญของอาบัติในพระธรรม : หน้า 190/450

ประโยค (ตอน) - ดูตัวสมุนปลาสภากาแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 189 ภาณวิธี พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสว่าเป็นต้นว่า โส ภิกขุ สมุทภิตโพน เอวองค์ ปน ภิกขุวา สมุทภิตโพ ดังนี้ ในคำว่า สมุทภิตโพ เป็นดังนั้น นั่น นำว่า อตฺถิยาก ทุกข์ ภวิสฺสาม ทุกข์ ทวิที กมุมาอาติ อลุคฺฉน ปติญฺญาปุริสสมมุติ มี ความว่า อาบัติทั้ง ๓ คือ ทุกข์ที่กินุกต้องในที่สุดสุขิต และอโลลัอา ที่ต้องเพราะกรรมนาวา 2 หน ย่อมระลึกไปด้วยอารมวา 3 ครั้งที่ 3 พอสลดิง ย อัตถิ อย่งนี้ว่า อสูญ นุญาติโ โส ภาสย, ภายนี้ ย่อมตั้งอยู่ในสงมาทิสเดียน กล่าวว่า "อาบัติที่ต้องแล้วจะงับไป หรือว่า อาบัติที่ไม่ได้ ต้องระงับ" ถามว่า "พระมหาสมมตะกล่าวไว้셨ว่า "กิณฑุ โสละ กรรมมันในเวลาจบ, ภิกษุนั้นย่อมต้องอาบัติหล่านั้น; เพราะเหตุ นั้น อาบัติที่ไม่ได้ต้องจงงับไป" ส่วนพระมหาปทุมเคราะห์กล่าวว่า 'อาบัติที่ต้องแล้ว ข่อยระงับไป ดอฺอาสนานวดี ระงับไปเพราะ เผกคลับ ฉะนั้น, จะประโยชน์อันไร ด้วยอาบัติซึ่งไม่ได้ต้อง ระงับไปล่ะ ?' [แก้ขอรณภาณชนียว่าด้วยกรรมชอบธรรมเป็นต้น] สองบทว่า สมุมมเม สมุมมจมณ สูญนี้ มีความว่า ถ้าสมุม- ภาณภาณมันเป็นกรรมชอบธรรม เธอมีความสำคัญในสมุทภิตา- กรรมนี้ว่า เป็นกรรมชอบธรรม ในบททั้งปวงก็เหมือนกันนี้. ความสำคัญในบทว่า กมมสัญญี่ นี้ คุ้มไม่ได้ เพราะกรรมเป็น