การบูชาพระและการปฏิบัติของภิกษุ : หน้า 223/450

ประโยค(ตอน) - ดูต่อสมบัติจากกาปเทศา ภาค ๑ - หน้าที่ 222 "เอวมาวุโล" ดังนี้แหละ ได้ยินว่าการนำข่าวสาสน์ที่เป็นกับปะทะเห็นปานนี้ไป ย่อมควร เพราะฉะนั้น ภิกษุไม่พึงบ่งความรับเกี่ยในข่าวสาสน์ทั้งหลายเช่นนี้ว่า "ขอท่านจงถวายบังคมพระบามะฉุกของพระผู้มีพระภาค ตามคำของเรา" ดังนี้ ก็ว่า "ขอท่านจงไหว้พระเจดีย์พระปฐม ต้นโพธิ์ พระสงฆ์เณร" ดังนี้ ก็ว่า "ท่านจงทำการบูชา ด้วยของหอม การบูชาด้วยดอกไม้ที่พระเจดีย์" ดังนี้ ก็ว่า "ขอท่านจงนิมนต์ให้กิณฑหลายประชุมกัน, พวกเราจักถวายทาน จักฟังธรรม" ดังนี้ ก็ดี. ข่าวสารนี้ก็นีเป็นปปิยสันต์ ไม่เกี่ยวด้วยกิจกรรมของพวกคฤหัสถ์ ดวยประกาศะนี้แหละ. คำว่า "กูโด จ ตู" ภิกษุ อาคตม์ มีความว่า ภิกษุนัน นั่งอยู่แล้ว ไม่ใช่จงล่ม. แต่โดยอธิฏฐานนันเป็นผู้ฆ่าแล้ว. แม้เมื่อเป็นอย่างนี้ คำบัจจันบากในอรธดิ์ที่ใกล้ต่อปัจจุบันกาล ย่อมมีได้; เพราะฉะนั้น จิงไม่มีความผิด. แมในคำว่า "ตโต อห ภควา อาคตม์" นี้ ในสุดท้าย ก็มิอเนินนี้เหมือนกัน. [ทรงสั่งให้ฉลมพานิยธรรมพวกภิกษุฉลพีกยี] ในคำว่า ปรวม อสุชิปลุนฑุกา ภิกษุ โทตพุท พึง นี้ มีวิจินฉันดังต่อไปนี้ว่า "พระอัสสิกและปุณพพลก อันสงผึ่งให้ทำ โอกาสว่า 'พวกผมต้องการจะพูดกระพวกท่าน' แล้วพึงโจทด้วยวัตถุ และอาบัติ, ครั้นโจทแล้วพึงให้ระลึกถึงอัตที่พวกเธอระลึกไม่ได้. ถ้าพวกเธอปฏิญญาวฏคุและอาบัติ หรือ ปฏิญญาณทะอาบัติ ไม่