ฤดูสมันปาฏิหาริย์ ภาค ๑ : หน้า 322/450

ประโยค(ตอน) - ฤดูสมันปาฏิหาริย์ ภาค ๑ - หน้าที่ 321 ถือว่า ปิติหยกยาง นี่ พระผู้มีพระภาคเจ้าได้รับสภาฉนะไว้ฉันใด, แม้นว่า จีวร อัฐนามภิภู เป็นต้น ก็ฉันนั้น บันทิตพัง รายว่า "ไม่ได้รับสภาฉนะไว้" เพราะมือรรถนิ่งทั้งนั้น. บทว่า อาณภิ แปลว่า นำมาแล้ว. สองบทว่า กาฬ กาญจน์ คือโดยกาลอันถึงความสมควร. ความว่า "พวกเราจะรับจีวรที่ควรในเวลาวกเรามีความต้องการ." บทว่า เวยยาวจุดโกร ได้นำ ผู้ทำกิจ, ความว่า "กัปโปทยากร" (ผู้ทำของให้สมควร). ข้อว่า สญญุตโต โส มย มีความว่า คนที่ท่านแสดงเป็น ไวยจักรนั่น ขึ้นแจ้งสั่งให้เข้าใจแล้ว คือ ส่งโดยประกาศที่เมื่อท่าน มีความต้องการจะส่องจีวรจะถาวรจีวรแก่นั้น. คำว่า อฏฺฏโณ เม อญฺญสโล จิรวร นี เป็นคำแสดงลักษณะ แห่งการวาง (ด้วยวาจา). จริงอยู่ คำลำพังนี้ ควรกล่าวว่า อีก อย่างหนึ่ง อรฺรณแห่งคำว่า "อาวุโส! รูปมีความต้องการด้วยจีวร" นั่น ควรกล่าวด้วยภาษาด้วยภาษาหนึ่ง. ลักษณะนี้ ชื่อว่าลักษณะแห่ง การวาง ส่วนคำว่า "งงให้จิราวารณ์" เป็นต้น ตรีใส่เพื่อแสดง อากาศที่ไม่ควรกล่าว. จริงอยู่ คำเหล่านี้ หรือ เนื้อความของคำ เหล่านี้ไม่ควรกล่าวด้วยภาษาด้วยภาษาหนึ่ง. ข้อว่า วุฑฺฑีโย วฑฺฑูโต โธ ตยฺย์ วุฑฺฑูโธ มีความว่า ไวยจักษัณนั้น อันภิญทิพิงกล่าวคำนี้ลง ๓ ครั้งว่า "อาวุโส! รูปมี ความต้องการจีวร.."