การใช้สอยของภิกษุในอาวาส : หน้า 308/450

ประโยค(ตอน) - ดูยอดสมุนปลาสากแกะแปลง ภาค ๑ - หน้าที่ 307 เป็นปรกติเดิมที่เดียว ภิกษุไปยังต่างถิ่นแล้ว พึงเก็บไว้ในอาวาสของสงฆ์แห่งหนึ่ง เพื่อประโยชน์แก่การใช้สอย โดยการใช้สอยเป็นของสงฆ์ ถ้าจีวรสำหรับบริหารนั้น ชำรุด หรือหายไป โดยการใช้สอยของภิกษุนี้ ไม่เป็นสินใช้ แต่ถ้าว่า ภิกษุไม่นั่งเอางาร์บรรดาผ้าหลายนี้ มีผ้าของคุณหัสคือเป็นต้น มีเปลือกฝุคเป็นที่สุด มีประการดังกล่าวแล้ว เธอพึงเอาหญิงา หรือไปไม่ปิดและมิดฉ ธนี้แล วิวรรณที่อาจารย์และอุปาชาย ผู้ถูกโฉจิจจีรไป ขอกชะเหล่าอื่นว่า "นำจิรามเกิด อาวุโส!" แล้วถือเอาไป หรือ ถือเอาไปด้วยวิสาสะ ยอมควรเพื่อจะกล่าวว่า "ถึงการสงเคราะห์เข้า" ในคำว่า เกจิ วา อุณฉินะ (ถูกใจจ า) คำนี้ องค์ แห่งวิจารณ์พากนิติซิดไกลปิดด้วยหนา และไปไม่ได้วตนเองแล้ว ถาวแกก็ตกย่อมอาจิรย์และอุปชาชนะเป็นต้น ผูกโฉจิจจีรยอมควรเพื่อจะกล่าวว่า "ถึงการสงเคราะห์เข้า" ในคำว่า ปริโภคชินะ (ใช้สอยเก่าไปรีด) นี้ จึงอยู่ เมื่อมีเนื้อความที่ควรกล่าวอย่างนั้น ภิกษุล้านั้นก็เป็นผู้ตั้งอยู่ฐานเป็นผูกจิร จและในฐานะเป็นผู้มีจิรหายแก่ เพราะฉะนั้น อนาบัติในเพราะวิญญุติ และในเพราะบิรโภคอปปิวิตร จักเป็นของสมควรแก่กิยุษเหล่านั้นแล ในคำว่า อาภกาน ปวริทาน นี้ บัญติดังนี้เห็นความอย่างนี้ว่า "ไม่เป็นอาบิบติแก่วุ่งอปากของ คือ ผู้้องออนขอญุฎและคนปวรามว่า "พวกท่านจงฉายของตน แก่ภิกษุเหล่านี้"